บนรถตู้มีผู้โดยสารอยู่บ้างแล้ว...
ไปจอดแวะรับผู้โดยสารตามจุดต่าง ๆ อีก ๒-๓ แห่ง ก่อนที่จะพาทุกคนไปส่งที่หน้าบริษัท...
วุ่นวายน่าดูครับ พนักงานสาวพิมพ์ boarding pass จากเครื่อง printer นำมาแจกให้ผู้โดยสาร...
ประมาณ ๑๘.๐๐ น. รถบัสคันใหญ่ก็วิ่งมาจอด...
ผู้โดยสารขึ้นรถ ส่วนใหญ่เก็บสัมภาระไว้ใต้ท้องรถ ส่วนผมมีแค่เป้ใบเล็ก นำขึ้นบนรถได้ พอก้าวขึ้นบันไดรถ คนขับก็ยื่นถุงพลาสติกเปิดปากให้ ผมเป็นงง!!! ไม่รู้จริง ๆ ว่าให้มาทำไม??? ต้องใช้เวลาหลายวินาที กว่าสมองจะสั่งงานแล้วบอกให้รู้ว่า นี่คือรถนอน...ผู้โดยสารทุกคนต้องถอดรองเท้า (ทั้งเหม็นและไม่เหม็น) ใส่ลงในถุงพลาสติก มัดปากถุงแล้วถือติดมือขึ้นไปบนรถ เอาไปซุกเก็บไว้ที่ไหนก็ได้ใกล้ตัว
sleeper bus หรือ sleeping bus ดูแล้วเหมือนกรงเลี้ยงไก่ เค้าแบ่งที่นอน ๒ ชั้นเป็น ๓ แถว มีทางเดินแคบ ๆ อยู่ระหว่างกลาง...
ผมไม่ชอบรถแบบนี้แม้แต่น้อย ยิ่งมาได้ที่นอนหมายเลข 16 ซึ่งอยู่ท้ายรถ ต้องนอนเรียงกัน ๕ คน (ทั้งหญิงและชาย) จะลุกนั่งตัวตรงก็ไม่ได้เพราะหัวติดเพดาน มีพื้นที่น้อยมาก ขยับตัวก็ไม่สะดวก ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่านอนอยู่ในโลงศพ(coffin) มิน่าเล่าบางคนถึงเรียกรถนอนเวียดนามอย่างนี้ว่า "death bus" หรือ "nightmare bus"
สาวยุโรปวัย ๒๐ กว่านอนอยู่ทางด้านซ้าย...
เธอยกเท้าขึ้นเหยียบพนักบ่อย ๆ! ผมไม่ค่อยสบายใจนัก...เกรงว่าเท้าตัวเองจะเหม็น!!
ทางด้านขวามือของผมคือ...ฝรั่งหนุ่ม ๒ คนและสาว ๑ คน!
ผู้โดยสารเวียดนามจะได้ที่นอนชั้นล่างและด้านหน้าซึ่งสบายกว่า...
ส่วนที่ต้องอยู่แบบทรมานก็เอาไว้ให้นักท่องเที่ยวต่างชาติ คนตัวไม่สูงนักก็ยังพอจะนั่งได้...
มีห้องน้ำบนรถ แต่เหม็นสุด ๆ
ถ้ามีอย่างอื่นให้เลือก...ผมจะไม่เดินทางด้วย sleeper bus เด็ดขาด!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น