ที่พักในวังเวียง

 

ที่พักในวังเวียงนั้นมีมากมายให้เลือก ก่อนถึงสะพานแขวน เดินลงไปตามถนนที่เห็นก็เจอแล้ว...

 

 

 

โรงแรมใหญ่ริมน้ำนั่น กำลังจะปิดลงเพราะไม่ค่อยมีคนพักหรือเปล่าไม่ทราบ?  ที่พักมันมีมากเหลือเกิน!

อยากพักบังกาโลบนเกาะกลางน้ำก็มาทางนี้...

 

ราคาก็ดูเอา แพงสุดคือ ๔๐๐ บาท ถูกสุดคือ ๑๒๐ บาท...

 

 

ออกไปไกลหน่อยบนฝั่งตรงข้ามก็มีเฮือนพักรองรับนักท่องเที่ยวที่อยากอยู่สงบ ๆ

 

  
ตามเส้นทางไปยังเขาหินปูน...

 ยังไม่ได้บอกเพื่อน ๆ เลยว่าผมพักที่ไหน? อิอิ

แม่น้ำซอง วังเวียง

เดินทางถึงวังเวียง คำถามแรกที่ตามมาคือ “แล้วจะไปพักที่ไหนดี?”  

สังเกตนักท่องเที่ยวที่มาได้ ถ้าแบกเป้มาเต็มพิกัดพร้อมกับคู่มือในมือนั่นแหละคือผู้ที่เพิ่งเดินทางมาถึงและกำลังจะหาที่พัก ซึ่งบางคนก็ทำตามที่บอกไว้ในคัมภีร์ นักเดินทางฝรั่งส่วนใหญ่จะถือหนังสือเล่มใหญ่ ๆ อย่างเช่น Lonely Planet  ส่วนญี่ปุ่นก็มีของเค้า (เล่มไม่หนา)  คนไทยบางคนก็มีชื่อที่พักซึ่งค้นหาจากเว็บยอดนิยม อย่างเช่น pantip ฯลฯ ไว้แล้ว!  สำหรับผม…เป็นนักเดินทางที่ค่อนข้างแหวกแนว ชอบไปตายเอาดาบหน้า ชอบความตื่นเต้นในการลุ้นหาที่พักเอาเอง!!

เมืองท่องเที่ยวเล็ก ๆ ยอดนิยมอย่างวังเวียง มีที่พักให้เลือกมากมาย  ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องจองผ่านอโกด้งอโกด้า หรือทำตามที่คู่มือก็ได้  การไม่ทำตามจะช่วยกระจายรายได้ไปให้เจ้าของเฮือนพักเจ้าอื่น ๆ รวมทั้งยังอาจทำให้เราได้ประสบการณ์ที่แตกต่างออกไปได้

 

ดูในแผนที่ของ hobomaps.com  บริเวณ 194  จะเห็นว่ามีทั้งเกสต์เฮ้าส์ (GH),  โรงแรม,  วิลล่า และ Youth Hostel  ร้านอาหารก็เยอะ...

 

ถ้าเพื่อน ๆ พักย่านนี้…เผลอ ๆ อาจลืมตัวคิดไปว่ากำลังอยู่เมืองฝรั่ง!!  

แม่น้ำซองเป็นเส้นเลือดใหญ่ของกุ้ยหลินแห่งเมืองลาว มีสะพานทอดข้าม...

 

นั่นคือสะพานแขวนที่ต้องจ่ายค่าผ่าน…

 

 

นอกนั้นเป็นสะพานไม้  (ให้ข้ามพรี) ที่เห็นนั่นอยู่หลังเฮือนพักหรู...

 

 

 

ผมลงไปนอนแช่ในลำน้ำซองมาแล้วกั๊บ!

น้ำตกกวางสี หลวงพระบาง

มาดูความชุ่มฉ่ำที่ตาดกวางสีกันครับ...

หลังจากดูหมี…ผมเดินตามกลุ่มหนุ่ม ๆ นักท่องเที่ยวไปตามเส้นทางสู่น้ำตก! เสียงคนตะโกนและคนกระโดดน้ำบอกให้รู้ว่าความสนุกสนานกำลังรออยู่ข้างหน้าโน่น!  พอเลี้ยวโค้งเข้าไปยังสถานที่อาบน้ำ (swimming area) ความเย็นฉ่ำจากละอองน้ำก็พุ่งเข้าปะทะใบหน้า  แสงสีมรกตสะท้อนจากผืนน้ำทะลุกระจกแว่นตาเข้าสู่ม่านตาของผมทันทีทันใด!

ถึงแล้ว…สถานที่อาบน้ำ (swimming area)

ผู้คนเยอะแยะ… ตาแป๊ะจากลำปางได้แต่แอบเก็บภาพเอาไว้!

ตั้งความเร็วชัตเตอร์ไว้ต่ำ ๆ เพื่อจะให้ได้ภาพสายน้ำที่ดูนุ่มนวล… ผมต้องวางกล้องไว้บนโขดหิน

แต่ภาพเงือกน้อยนั่น ผมแอบถ่ายด้วยความรวดเร็ว…

ไม่ได้ลงแช่น้ำเพื่อคลายร้อน… ผมขอแค่ความชุ่มฉ่ำทางสายตาก็พอแล้ว อิอิ

กลับดีฝ่า เดี๋ยวตาเป็นกุ้งยิง

ชอบน้ำที่เป็นสีมรกตครับ! ดูเหมือนน้ำตกก้อหลวงที่อุทยานแห่งชาติแม่ปิง ลำพูน ก็มีให้ดู...

พาสปอร์ตใหม่ไปลาว – หมีที่ตาดกวางสี

เช้าวันที่ ๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๕  ตื่นแล้วยังไม่รีบลุกจากที่นอน! ที่นี่เค้าเปิด Free Wifi ให้ใช้ around the clock   หุหุ… อะไรจะมีความสุขเท่ากับการนอนเขียนบล็อกอยู่บนที่นอนอันอ่อนนุ่มในเมืองหลวงพระบาง!

อาหารเช้าวันนี้ก็หนีไม่พ้น muesli ของโปรดและกาแฟร้อน  ก่อนกลับเข้าห้อง…เจอคุณชิมิ (ผู้ดูแลโฮสเทล) เค้าขอเก็บเงินค่ารถไปน้ำตกกวางสี ๗๐,๐๐๐ กีบ (๒๘๐ บาท) พร้อมกับแจ้งว่าจะมีคนไทยไปด้วยอีก ๑ คน เวลา ๑๑.๓๐ น. รถตู้ก็มาจอดรับที่หน้า hostel  หนุ่มไทยที่ไปด้วยดูท่าทางทะมัดทะแมง เค้าเรียกผมว่า “คุณลุง”  

รถแวะรับผู้โดยสารตามจุดต่าง ๆ แล้ววิ่งไปถนนริมโขง  รับหมวยอีก ๒ คนขึ้นมานั่งด้านหน้า!!  ผมได้ยินสองสาวคุยกันด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกัน ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นอเมริกันชน!

รถวิ่งออกจากตัวเมือง ไปตามเส้นทางสู่น้ำตกกวางสี….

เพื่อนร่วมทางของผมเพลิดเพลินอยู่กับการถ่ายภาพข้างทาง กล้องของเขาดีกว่าของผมเยอะ…

เห็นเค้าบอกว่าระยะทางประมาณ ๒๐ หลัก พอถึงจุดหมาย คนขับก็นำรถเข้าจอดบนลานกว้าง…

ผู้โดยสารทั้งหมดลงจากรถ  คนขับบอกว่าให้กลับมาขึ้นรถเวลาบ่าย ๓ โมง  ได้เวลาที่หนุ่มสาว ๑๐ คนและชายแก่อีก ๑ คนจะออกเดินเที่ยว  ผมรู้ตัวว่าตัวเองเชื่องช้า…รีบชิงบอกเพื่อนร่วม hostel ว่าไม่ต้องรอ ให้ลุยไปข้างหน้าก่อนเล้ย!

ต้องเสียค่าผ่านประตูคนละ ๒๐,๐๐๐ กีบ….

ใช้เงินไทยก็ได้  ผมให้ใบ ๕๐ ไป ๒ ใบได้ทอนมา ๒๐ บาท…

“ตาด” ภาษาลาวหมายถึง “น้ำตก”   ป้ายต้อนรับสู่น้ำตกกวางสีมีรูปหมีน่ารักยืนอยู่ด้วย   ว้าว…ที่นี่มีหมีให้ดูด้วย!

เดินเข้าไปอีกหน่อย… ผมก็เจอหมีหลายตัวยืนอยู่อย่างสงบ!!!

ไม่เห็นมีใครกลัวกันเลย!!  มันคงไม่ดุ! อิอิ

มีตู้รับบริจาคซะด้วย…

เพื่อน ๆ ไปดูหมีด้วยกันเด้อ!

นั่นไง… มีหมีอยู่ไม่กี่ตัวเอง! ดูท่าทางมันคงจะเบื่อหน้าผู้คนที่มายืนดูอยู่ไม่น้อย

บอกว่าให้มาดูหมีนะ ไม่ใช่ดูขา...

ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา...