เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ผมหันกลับไปมองย้อนหลังแล้วถามตัวเองว่าพอใจกับชีวิตที่ผ่านมาหรือไม่? คงจะตอบได้อย่างไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำนักว่า"พอใจ" เพราะมีหลายอย่างที่ผมประสบความล้มเหลว อย่างเช่น ความหวังที่จะทำวงดนตรี string ensemble ของเด็ก ๆ ที่ล้มไม่เป็นท่า หมดโอกาสได้ร่วมเล่นดนตรีในวงดนตรีคนแก่ของอาจารย์ณรงค์ กองทุนลุงน้ำชาก็ไม่ได้ทำประโยชน์ให้สังคมอย่างเป็นรูปธรรม โครงการห้องสมุดดนตรีและร้านเปียโนก็ลากยาวล่าช้ามาปีกว่าแล้ว ความตั้งใจที่จะไปตั้งสายเปียโนให้น้องปันปันและคุณอารีย์ก็ไม่ได้ทำ (แม้แต่เจ้าเปียโน Classic ของตัวเองก็ไม่ได้ตั้งสายมากว่า ๕ ปี) ห้องเก็บหนังสือลุงน้ำชาในเว็บ wichai.net ก็แทบไม่เหลืออะไรให้เพื่อน ๆ ได้ดาวน์โหลด เรื่องการฝึกเล่นไวโอลินง่าย ๆ สไตล์ลุงน้ำชา หรือความปรารถนาที่จะหัดถ่ายวิดีโอและตัดต่อลงเว็บก็ไม่คืบหน้า สรุปแล้วผมไม่ได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ซะเป็นส่วนใหญ่!!
แล้วมีอะไรที่ผมค่อนข้างทำได้อย่างคงเส้นคงมามาโดยตลอดบ้างล่ะ? อย่างแรกคงเป็นเรื่องการดูแลพี่ชายซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ หมดหวังที่จะปลดภาระออกจากบ่า...ผมเคยคิดว่าแม้แต่แม่นกที่คาบหนอนป้อนลูกน้อยยังคงได้หยุดพักเมื่อถึงเวลาที่ลูกออกหากินเองได้ แต่สำหรับชายผู้พอใจที่จะนอนอยู่บนเตียงไปเรื่อย ๆ วันละ ๒๐ ชั่วโมง เขาไม่เคยมอบความหวังแก่ผู้ดูแลมานานแล้ว!
อย่างไรก็ตามก็ยังมีเรื่องหนึ่งซึ่งผมมีความสุขที่ได้ทำ และค่อนข้างจะภูมิใจ ก็คือการที่ได้เขียนบล็อกใน wichai's space มาอย่างต่อเนื่องมาจนครบ ๔ ปี วันนี้ผมได้รับข้อความจาก WordPress.com ในหัวข้อ "Happy Anniversary!"ว่า "You registered on WordPress.com 4 years ago! Thanks for flying with us. Keep up the good blogging!" ถึงได้รู้ว่าผมเขียนบล็อกมาครบ ๔ ปีแล้ว ต้องขอขอบคุณ WordPress.com ที่ให้พื้นที่สำหรับเขียนบล็อกมาจนถึงทุกวันนี้!
ในจดหมายลงวันที่ ๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๑ คุณเมธีได้เขียนว่า "ขอพระเจ้าทรงอวยพรให้มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง มีกำลังใจที่เข้มแข็ง และมีความสุขกับสิ่งที่ลุงน้ำชาเลือก..."
ผมได้รับพระพร แล้วยังได้กำลังใจและความรักจากเพื่อน ๆ ทำให้สามารถยืนหยัดมาได้จนถึงทุกวันนี้! ทุกวันนี้ก็ยังคงก้าวเดินไปข้างหน้าได้ทีละนิด...
ต้องขออภัยที่ผมอยู่อย่างเก็บตัว นอกจากจะตัดขาดออกจากสังคมใน FB แล้ว ผมยังละเลยที่จะส่งข่าวถึงเพื่อน ๆ อีกมากมายหลายคน แต่ก็อยากจะบอกว่า ยังรักและคิดถึงเพื่อนทุกคนอยู่เสมอ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่เคยลืมภาพอดีตที่งดงาม! จะเป็นเช่นนี้ไปตลอดจนถึงวันสิ้นลม...
เกี่ยวกับ exploring the world เมื่อปลายปี ๕๕ ผมแบกเป้ไปหลวงพระบาง วังเวียง และเวียงจันทน์ พอปี ๕๖ ก็ "ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ" ไปหลวงน้ำทา เมืองสิง เมืองลอง และเวียงภูคา...
ปีนี้ผมไม่แน่ใจว่าจะได้แบกเป้ไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า? เนื่องจากที่ผ่านมาได้ใช้เงินไปประมาณหมื่นกว่าบาท สำหรับทำเว็บ wichai.net และกรอบรูปสำหรับห้องภาพที่บ้านห้างฉัตร มันเป็นค่าใช้จ่ายพิเศษที่ต้องควักจากเงินสำรอง...
ผมจึงคิดว่าถ้าแบกเป้เที่ยวอีกก็จะต้องใช้เงินอีกอย่างน้อย ๕ พันบาท ซึ่งใช้ซื้อวัสดุอุปกรณ์สำหรับทำร้านเปียโนได้ แต่...บางขณะผมก็คิดไปอีกอย่างหนึ่งว่า ชีวิตนี้สั้นยิ่งนัก น่าจะทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่่ปล่อยให้โอกาสผ่านเลยไป!
แก่ตัวลงทุกที... ทุกครั้งที่ได้ยินข้อเข่าตัวเองสั่นกร๊อบ ๆ เวลาลุกยืน ผมก็ถามตัวเองว่าจากนี้ไปจะมีโอกาสแบกเป้ท่องโลกได้อีกสักกี่ครั้ง?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น