กัญนิชาเกสต์เฮ้าส์เตะผมออกวันพรุ่งนี้ (kick me out) สิ่งที่ต้องเตรียมไว้ก่อนคือที่พักสำหรับคืนที่สองในพระตะบอง เดินไปเจอ "ชฮานาโฮเต็ล (Chhaya Hotel)" โรงแรมคนจีนอยู่ริมถนน ผมแวะเข้าไปถาม ได้ความว่ามีเตียงห้องดอร์มในอัตราคืนละ ๓ เหรียญ แค่ร้อยเดียว...ถูกกว่ากัญนิชาซะอีก!! พรุ่งนี้ย้ายเข้าได้เลย!
หมดเรื่องที่พักแล้ว อันดับต่อไปก็เที่ยวลูกเดียว ผมเดินฝ่าเปลวแดดยามบ่ายไปข้างหน้า....
ในที่สุดก็ถึงสถานีรถไฟ ใน google maps เขียนว่าเป็น Royal Railway Station แต่ผมอยากเรียกว่าเป็น สถานีรถไฟร้าง (Abandoned railway station) มากกว่า!
เพื่อน ๆ คงเคยได้ยินว่าใครมาเที่ยวพระตะบองก็มักจะไปทดลองนั่งรถไฟไม้ไผ่ (bamboo train) สำหรับผมแล้วอาจไม่เหมือนใคร เพราะก่อนหน้านั้นได้ดูคลิปในยูทูปหลายคลิปรวมทั้งอ่านบทวิพากษ์ของนักท่องเที่ยวฝรั่งจนแทบจะรู้สึกว่าตัวเองได้ขึ้นไปนั่งบนล้อเลื่อนปูด้วยไม้ไผ่ที่วิ่งฝ่าแสงแดดและไอจากเครื่องยนต์ไปบนรางรถไฟเก่าระยะทาง ๗ กิโลเมตรมาแล้ว!
ฝ่าฟันมาถึงสถานีรถไฟร้าง ได้ข้ามทางรถไฟที่ถูกปกคลุมด้วยหญ้า ได้เดินเข้าไปยังชุมชนที่ไม่ต้องแต่งฉากบังหน้า ได้คุยกับพ่อค้าขายเต้าส่วนที่พูดไทยได้ คิดว่าแค่นี้ก็คุ้มค่าแล้วสำหรับผม!
สุนัขบ้านริมทางรถไฟ ไม่มีตัวไหนดุ...ผมเดินเที่ยวได้สบาย!
ประสบการณ์เช่นนี้ ถ้าไม่มีความกล้า...ต่อให้มีสตางค์ก็หาซื้อไม่ได้!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น