TB Trip ไปดอยฮาง – บ้านส้มป่อย ตำบลแม่สัน

๑๓.๒๐ น. ผมนำจักรยานออกจากวัดส้มป่อย เริ่มต้นจากหลักกิโลเมตรที่ ๔ ขี่ไปตามทางหลวงชนบทหมายเลข 2016....

ภาพ street view ใน google earth

ปั่นไปได้ประมาณ ๖๐๐ เมตร (เส้นเหลืองในภาพถ่ายดาวเทียม) ผมเห็นร้านอาหารริมทาง!

ภาพ street view ใน google earth

ต้องชะลอรถทันที เมื่อได้เห็นคนกำลังกินน้ำแข็งไสอยู่ที่ม้ายาว  สิ่งแรกที่ผมคิดถึงคือ ABC

วันที่ ๖ กันยายน ๒๕๕๖ ผมเขียนไว้ใน "ABC (Air Batu Campur)" ว่า "ตอนนั้นแวะซื้อสไปร์ทดื่มได้ตามร้านเล็ก ๆ ๒ ข้างทาง ในราคาขวดละ ๗-๘๐ เซนต์ ปั่นมาร้อน ๆ ถ้าได้ดื่ม Sprite ใส่น้ำแข็ง (air batu)  ก็เหมือนกับขึ้นสวรรค์เลยล่ะ!  นอกจาก Sprite แล้วยังมีเจ้า ABC (Air Batu Campur) อีกอย่างหนึ่ง ซึ่งผมมองหา (จะเรียกว่า Ice Kacang ก็ได้) มันคือ “น้ำแข็งไส” บ้านเราดี ๆ นี่เอง…" 

ผมนำจักรยานเข้าไปจอดบนพื้นหน้าร้าน ถามเสียงดังว่า  "มีน้ำแข็งไสตวยกา?"

เพ่งสายตาไปข้างหน้า ผมเห็นรายการอาหารบนป้ายไวนิล  ว้าว! ไม่กินไม่ได้แล้ว!!

พอผมหย่อนก้นลงนั่ง ชายคนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่เบื้องหน้าก็ส่งเสียงเรียกว่า  "มา...มากิ๋นข้าวตวยกั๋น"   

ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าในยุคสังคมก้มหน้า เมืองไทยยังจะพอมีผู้เรียกให้คนแปลกหน้ากินข้าวด้วยเช่นนี้อีก! ถ้าเป็นเชียงใหม่สมัยผมเป็นเด็ก การเรียกให้กินน้ำกินข้าวอย่างเนี้ยก็คงเป็นเรื่องปกติ  หรือในเมืองลาวก็ตาม เท่าที่ผ่านมาผมเคยถูกคนลาวเรียกกินข้าวด้วยหลายครั้ง!!  แต่ที่บ้านเรา...ก็เพิ่งจะมาได้ยินที่บ้านส้มป่อยนี่แหละ!  ผมขอบคุณในความมีน้ำใจของชายเจ้าของร้านแล้วสั่งก๋วยเตี๋ยวผัดซีอิ้วมาลองลิ้ม ๑ จาน....

กินเสร็จก็สั่งชาเย็น ๑ แก้ว (สั่งตามคนที่สั่งก่อนหน้า ผมเปลี่ยนใจไม่กินน้ำแข็งไส)  แม่ค้าชงชาแล้วนำลงไปปั่นกับน้ำแข็งจนละเอียด  กลายเป็นชาเย็นเกล็ดหิมะ!!

ทั้งหวานทั้งเย็น (คำเตือน - ต้องค่อย ๆ ดูด ไม่งั้นความเย็นอาจจุกอก  เคยเป็นหรือเปล่า?) 

พอมีเวลา แม่ค้าก็มาคุยด้วย ทำให้ผมทราบว่าเธอเป็นลูกสาวของพ่อครูบุญมา ไชยมะโน ศิลปินล้านนาผู้มีผลงานดีเด่นด้านวัฒนธรรมพื้นเมือง สาขาศิลปะการแสดงดนตรีพื้นบ้าน (พิณเปี๊ยะ)

ลูกสาวของศิลปินล้านนาได้มอบหนังสือ "ระลึกถึง บุญมา ไชยมะโน" ซึ่งพิมพ์แจกในงานพระราชทานเพลิงศพพ่อครู เมื่อวันอาทิตย์ที่ ๕ มิถุนายน ๒๕๔๘ (ผศ.ณรงค์ สมิทธิธรรมเป็นบรรณาธิการ) ให้ผมด้วย ๑ เล่ม...

ผมยังมีโอกาสได้สัมผัสซีดีการบรรเลงพิณเปี๊ยะโดยพ่อครูบุญมา....

ได้เห็นเรื่องราวของพ่อครูที่ได้ตีพิมพ์ใน "นิตยสารสารคดี"....

ภาพจากนิตยสารสารคดี

ประทับใจกับสิ่งที่ได้พบเห็น ณ บ้านส้มป่อย...  ผมได้ยินเสียงซึงไพเราะที่วัด ได้รู้เรื่องราวของบรมครูพิณเปี๊ยะ ได้รับน้ำใจและไมตรีจิตจากผู้คน ได้กินอาหารอร่อย และดื่มชาเย็นหวานชื่นใจในราคาแค่ ๑๐ บาท! บ่ายสองโมงกว่า ผมอยากอยู่นานกว่านั้นแต่ก็ต้องออกเดินทางต่อ ขณะนำเจ้ายักษ์ออกไปตั้งหลักบนถนน ได้แต่คิดในใจว่าแล้วจะไปดอยฮางทันหรือ?

GPS บนมือถือบอกว่าผมเพิ่งจะเดินทางจากซุปเปอร์ไฮเวย์มาได้ไม่ไกล  หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล....

ลาก่อนหมู่บ้านคนมีน้ำใจ ผมต้องไปแล้วหละ...