กินอยู่อย่างไรในเขมร?

เพื่อนสมาชิกอาวุโสท่านหนึ่งเขียนลงในจดหมายถึงผมว่า "ไม่เข้าใจว่าลุงทำได้อย่างไร ไปเสียมราฐ แล้วยังไปนครวัด-นครธมตั้งหลายวันใช้เงินไปเพียง ๓๘๐๐ บาทเท่านั้น อยู่บ้านในกรุงเทพ ไม่ไปไหน เงินจำนวนเท่านี้ใช้เพียง ๒ วันก็หมดแล้ว...."   จริง ๆ แล้วเงิน ๓,๘๒๐ บาทที่ผมใช้จ่าย มิใช่แค่เที่ยวเขมรอย่างเดียวนะ แต่ยังรวมถึงหมู่บ้านช้างสุรินทร์อีก ๒ วันด้วย!  เพื่อน ๆ อย่าได้สงกะสัยเลยว่าผมทำได้อย่างไร!

คงเป็นเพราะผมพยายามประหยัดในทุก ๆ เรื่องด้วยกระมัง! อย่างเช่นการเดินทาง ผมอดทนนั่งรถไฟฟรี เช่าจักรยานขี่ ย่ำต๊อกบ้าง หากต้องขึ้นรถโดยสารก็พยายามหาที่มันไม่แพง (ขากลับเมืองไทย ผมซื้อตั๋วรถเดินทางจากเสียมเรียบถึงอนุสาวรีย์ชัยฯ กับบริษัทโดยตรงในราคา $10 ถ้าซื้อที่เคาน์เต้อร์โรงแรมเค้าคิด $15 เห็นมั้ยผมประหยัดได้ $5 แล้ว)  เรื่องที่พักผมก็นอน dorm bed ราคาคืนละ $6

อาหารการกิน เพื่อน ๆ คงพอจะรู้ว่าที่พม่า ลาว เวียดนามหรืออินโดนีเซีย ผมชอบแวะร้านอาหารข้างถนน สั่งแค่พออิ่ม ไม่กินทิ้งกินขว้าง ส่วนเครื่องดื่มก็แค่น้ำเปล่า...

อาหารข้างถนนในมัณฑะเลย์

กาแฟถ้วยละ ๑ เหรียญหรือ ๔,๐๐๐ เรียลผมไม่เคยไปสั่งกิน แต่ใช้เครื่องต้มน้ำแบบพกพาชงกาแฟ โอวัลติน หรือน้ำเต้าหู้ (แบบ 3 in 1) กินเอง...

ถึงเสียมเรียบวันแรก ผมเดินเที่ยวจนพระอาทิตย์ตก จำเป็นต้องเข้าร้านอาหารที่มี menu ภาษาอังกฤษและคิดราคาเป็นอเมริกันดอลล่าร์...

สั่งข้าวผัดไข่และชามะนาวมากิน (รสชาติดีกว่าเคี้ยวกระดาษหน่อยนึง) ถ้าอย่างเนี้ยนะ...ผมไปกินแบบอร่อย ๆ ที่ร้านชัยโภชนา (ห้างฉัตร) หรือร้านศรีวรรณ (สบตุ๋ย) ก็หมดแค่ ๕๐ บาทเอง แต่มื้อแรกในเสียมเรียบ ผมต้องจ่าย ๑๑,๐๐๐ เรียล หรือคิดเป็นเงินไทย ๑๑๐ บาท!!

จ่ายแพงแค่มื้อเดียวเท่านั้น!  พอรู้ที่รู้ทาง มื้อต่อมาผมหากินข้างโรงแรม มีปลา-ไข่เจียว-ข้าวเปล่า มากในปริมาณและอร่อยกว่า น้ำเป-ล่าก็ฟรี พอคิดตังค์... แค่ ๖,๐๐๐ เรียล (๖๐ บาท) เอง!

อีกวันนึงกลับมาจากนครวัด-นครธม ผมไปกินอีก เอ้า....สั่งหนักหน่อย เล่นปลาตัวใหญ่!!

พร้อมชะอมชุบไข่ แลน้ำส้มคั้นมียี่ห้ออีก ๑ กระป๋อง มื้อนี้แหละถึงจะต้องจ่าย ๑๑๐ บาท ซึ่งยังนับว่าแพงกว่าบ้านเรา...

พอมีจักรยาน ผมปั่นไปแวะกินข้างวัด เป็นร้านที่ชาวบ้านเค้ากินกัน...

มีต้มส้มปลา ไข่เค็ม ข้าวเปล่า มื้อนี้ ๕,๐๐๐ เรียล (๕๐ บาท)  ยิ่งอยู่นาน ยิ่งรู้ที่กิน ก็ยิ่งถูกลง (อยู่เป็นเดือน คงมีคนให้กินฟรี หุยฮา...)

"ร้านขายขนมสไตล์เขมร" เป็นที่กินอีกแห่งหนึ่งที่ผมไม่ต้องจ่ายแพง ปั่นจักรยานหรือเดินไปเจอที่ไหนเป็นต้องแวะเข้าเติมพลัง!

แม่ค้าขนมพูดภาษาปะกิตไม่ได้.... แต่ก็สื่อสารกันรู้เรื่อง

ดูของหวานหลายอย่างที่วางอยู่ข้างหน้า ผมแค่เลือกสั่งที่อยากกิน...

ดูดิ น่ากิ๊นน่ากิน...

ถ้วยเดียวไม่เคยพอ... โชคดีที่ไม่เป็นเบาหวาน!

ที่พนมเปญก็มีร้านขนมแบบเดียวกันอยู่ในตลาด...

ร้านไหน ๆ ก็อร่อยทั้งนั้น ด้วยราคาที่เป็นมาตรฐานคือถ้วยละ ๑ พัน (๑๐ บาท) ไม่ว่าในเสียมเรียบหรือพนมเปญ

ส่วนภัตตาคารล้อเข็นก็ไม่แพงครับ....

เพียงแต่ว่าบางครั้งมีเนื้อสัตว์ติดมา ผมต้องเขี่ยออก!...

ถ้าเป็นพวกกล้วยทอดมันทอด เห็นที่ไหนก็แวะเข้าไปเล้ย ไม่ต้องถาม ส่งแบ๊งค์พันให้ ๒ ใบ (เท่ากับ ๒๐ บาท) แล้วชี้ของที่กินได้...

แม่ค้าหยิบใส่ถุงให้เองแหละ อาจได้น้อยหน่อย แต่ก็ใช้เป็นเสบียงขบเคี้ยวไปได้ตลอดทาง...

หาที่กินไม่ได้ ก็เข้าร้านข้าวแกงซึ่งมีกับข้าวให้เลือกหลายอย่าง ราคาอาจแพงกว่าบ้านเราแต่ก็พอกินได้...

กินอยู่อย่างเนี้ยแหละ ถึงทำให้ผมท่องเที่ยวต่างแดนได้ด้วยงบจำกัดสุด ๆ!