ตอนเปิดบริการใหม่ ๆ มีรถวิ่งวันละหลายเที่ยว เห็นตารางเดินรถในเว็บแล้ว ผมก็เลยไม่ได้ศึกษาทางหนีทีไล่เตรียมไว้ พอมาถึงช่องจอมจริง ๆ กลับพบว่ามีรถเหลือแค่วันละ ๓ เที่ยว แถมยังมาไม่ทันเที่ยวเช้าซะอีก มีคนเข้ามาบอกว่าไม่มีรถบัสแล้ว ต้องรอถึงเย็นโน่น มีแท็กซี่...ไปมั้ย? คิดแค่พันเดียว! ผมบอกว่ายังก่อน ยังไม่รีบ ทั้ง ๆ ที่ในใจอยากจะไปเร็ว ๆ
ตามมาด้วยหนุ่มมอเตอร์ไซค์เสนอว่ามีรถบรรทุกของกำลังจะไปเสียมเรียบ...๕๐๐ บาทจะไปมั้ย? จะให้นั่งข้างหน้าด้วย! ผมปฏิเสธอีกครั้ง อีกคนหนึ่งเข้ามาพร้อมคำถามว่า "พี่ให้เท่าไหร่? เคยไปเท่าไหร่?" แหม...ยังกะว่าเคยไป ผมบอกว่า "รถบัสคิด ๓๕๐ บาท...ถ้า ๓๕๐ ก็ไป ไม่ต้องนั่งหน้าก็ได้ "
สักพักนึงมีมอเตอร์ไซค์เข้ามารับ มากหน้าหลายตาเหลือเกินผมจำคนขี่ไม่ได้ว่าเป็นเจ้าไหน! เค้าพาผมซ้อนท้ายจากจุดที่ยืนอยู่ (A) ไปยังทางเข้าท่ารถ (B) ระยะทางประมาณร้อยกว่าเมตร...
ส่งให้ลงตรงประตู (1) แล้วบอกให้รอก่อน...
ผมเดินแบกเป้เข้าไปภายในท่ารถ เห็นที่หน้าอาคารยาวชั้นเดียวทางด้านซ้าย (2) มีรถบัสเขียนว่า Siem Reap - O Smech จอดอยู่ รีบเดินเข้าไปถาม พบว่าเป็นรถกำลังซ่อม คันนี้มั้งที่จะออกตอนเย็น?
ที่อาคารชานชาลา (3) ผมเห็นแต่รถเก๋งจอดอยู่ มีคนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่กับกองสินค้ากำลังรอไปเสียมเรียบ หญิงคนหนึ่งบอกว่า ๕๐๐ บาทไม่แพงแล้ว ผมเริ่มสับสนกับสถานการณ์!!
อยากแลกตังค์ย่อยไว้จ่ายค่ารถ เห็นด้านข้างมีร้านค้า (4) ผมเดินไปหาอะไรกิน เพื่อจะได้เงินทอน...
พบว่าไม่มีอะไรที่กินได้ เดินไปเจอคนเขมร ๓ คนพูดไทยชัดเจนชวนให้นั่งคุยด้วย เค้าแปลกใจที่ผมไปเที่ยวเดี่ยว ๆ บอกว่าคนไทยเดินทางคนเดียวมักจะไปทำงานหรือมีธุรกิจ ถ้าท่องเที่ยวจะมากันหลายคน คุยกันได้ไม่นานก็มีรถเก๋งคันงามเข้ามาจอดข้าง ๆ คนที่นั่งคุยอยู่ด้วยบอกว่านั่นไงรถมาแล้ว เค้าส่งภาษากับคนขับแล้วบอกต่อว่า "ขอ ๕๐๐ บาท รถจะออกทันที" ผมยืนกรานว่าให้ได้แค่ ๓๕๐ บาท มากกว่านั้นยังไม่ไป!
โชเฟอร์หนุ่มหน้าตาคล้ายคนจีนมากกว่าคนเขมรรีรออยู่พักนึง ก่อนที่จะนำเจ้าแรดไปเก็บท้ายรถแล้วบอกตกลง! ผมขึ้นนั่งเบาะหลัง ด้านหน้ามีหญิงคนหนึ่งนั่งคู่อยู่กับคนขับ
รถวิ่งออกจากท่ารถไปตามเส้นทางลาดยาง ๒ เลน ไกลทีเดียวก่อนที่จะเลี้ยวไปส่งผู้โดยสารที่บ้านใหญ่หลังหนึ่ง...
เหลืออยู่คนเดียวนั่งไปกับโซเฟอร์ผู้ปิดปากเงียบตลอดทาง ผมเริ่มสงสัยเมื่อเห็นรถเลี้ยวเข้าไปตามถนนลูกรังแคบ ๆ
ในที่สุดก็รู้ว่าเค้าไปรับผู้โดยสารที่บ้านหลังนึง...
หนุ่มสาวแต่งตัวทันสมัยขึ้นมานั่งข้าง ๆ ทั้งคู่เกาะกุมแขนเกี่ยวกันไปตลอดทาง...
ผมบันทึกไว้ว่า... "ใช้เวลาเกือบ ๓ ชั่วโมง รถวิ่งถึงเสียมเรียบ - หนุ่มสาวที่นั่งมาด้วยลงก่อนเข้าตัวเมือง - เหลือคนเดียวนั่งต่อไป - รถแวะเติมแก๊ส.. "
สาวเติมแก๊สแต่งตัวเข้าท่าดีแฮะ!
มีส้วมแบบ open-air ให้ฉี่ด้วย...
เติมแก๊สเสร็จก็ออกเดินทางต่อ พอวิ่งเข้าเมืองผมเริ่มเห็นความเจริญและรถราที่มากขึ้น คนขับนำรถไปจอดริมถนนใหญ่ ถามว่ามีที่พักแล้วหรือยัง? ผมบอกว่ายัง แต่ไม่เป็นไรลงตรงนี้ก็ได้ เค้าเปิดท้ายนำเป้ออกมาให้ ผมขอบคุณแล้วจ่ายค่าโดยสารด้วยเงินไทย ๓๕๐ บาท (ทีแรกก็กังวลว่าจะไม่มีเงินไทยจ่ายให้ตามจำนวนแล้วจะมีปัญหา โชคดีที่หาแบ้งค์ร้อยและแบ้งค์ห้าสิบรวมได้ครบพอดี) สารถีรับเงินแล้วขับรถจากไป ผมไม่รู้ว่าเค้าจะพอใจหรือเปล่า ปกติแล้วพานักท่องเที่ยวจากโอเสม็ดมาส่งที่เสียมเรียบ อย่างน้อยก็คนละ ๕๐๐ บาท แต่เที่ยวนี้มาเจอตาแก่แบกเป้จากเมืองไทยได้แค่ ๓๕๐ เอง
เพิ่งเที่ยงวัน... ผมยืนตั้งหลัก ขยับเจ้าแรดให้กระชับ เตรียมออกเดินหาที่พักในเสียมเรียบ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น