ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วที่ Mya Mya บอกว่าจะทำอาหารเช้าแบบพม่าให้กิน หน้าตาเป็นอย่างนี้ครับ...
เมื่อ ๓๑ ปีก่อน ผมเคยนั่งเรือไปขึ้นที่ Nyaung U ในสมุดบันทึกได้เขียนไว้ว่า...
วันอาทิตย์ที่ ๑๐ กรกฎาคม ๒๕๒๖ San Win มาปลุกตั้งแต่ตีสี่กว่า ๆ ผมร่ำลาคุณ Daw Mya Mya (แม่ของ San Win) แล้วรีบลงเรือซึ่งกำลังจะออกพอดี ในบรรดานักท่องเที่ยวที่มาด้วยกัน มีผมคนเดียวเท่านั้นที่เดินทางต่อไปยังพุกาม ส่วนฝรั่งนักท่องเที่ยว ๕ คนยังคงอยู่ต่อ บรรยากาศยามเช้าสวยงามมาก...
ยึดครองห้องเคบินแต่เพียงผู้เดียว…ของีบต่ออีกซัก ๒ ชั่วโมง! ราว ๗ โมงกว่า ๆ สาวพม่าคนหนึ่งได้เข้ามาปลุกด้วยเสียงอันดังว่า “Brother, brother! wake up! Bagan, Bagan!!” พอชะโงกหน้าออกไปดูที่หน้าต่าง ภาพพระเจดีย์สีทองส่งประกายสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเช้าก็ปรากฏต่อสายตา ช่างงดงามยิ่งนัก! รู้สึกดีใจมาก ความเหน็ดเหนื่อยมลายสิ้น อีกไม่นานก็จะได้ก้าวลงสู่อาณาจักรพุกามแล้ว…
ปี ๒๕๕๗ ครั้งนี้ไม่ได้นั่งเรือ แต่จะต้องขึ้นรถโดยสารไป Nyaung U จีจีบอกว่าถ้าไปขึ้นรถที่สถานีขนส่งเค้าจะคิด ๓,๐๐๐ จ๊าด เธอจะพาไปขึ้นรถอีกที่หนึ่ง ค่าโดยสารแค่ ๑,๐๐๐
ได้เวลาออกเดินทาง จีจีพาผมออกจาก Mya Yatanar Inn ซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปที่ท่ารถ...
ร่ำลากันแล้ว Gyi Gyi ก็จากไป เธอย้ำว่าได้ขอให้คนที่นั่งอยู่ช่วยบอกผม หากว่ารถมาถึง
ผมนั่งเหยียดหลังบนเก้าอี้ รอไปเรื่อย ๆ เมื่อมีภาพน่าสนใจอยู่เบื้องหน้าก็ยกกล้องขึ้นบันทึกไว้...
บอกแล้วไงว่าในพม่าไปที่ไหนก็มีแต่วัดและเจดีย์ ที่นี่มีเจดีย์ให้เห็นเช่นกัน...
มีรถโดยสารคันนึงวิ่งมาจอด ชายคนที่ Gyi Gyi สั่งไว้ก็ไปแล้ว ผมต้องเดินไปถามที่บูธว่าใช่รถไป Nyaung U หรือเปล่า? เค้าบอกไม่ใช่ ผมกลับมานั่งรอต่อนานนับชั่วโมงจนมีรถอีกคันนึงเข้ามาจอด...
ผมถ่ายรูปเพลิน...
หารู้ไม่ว่ารถคันนั้นคือรถไป Nyaung U เวลาผ่านไปอีกกว่าครึ่งชั่วโมง ได้ยินรถบีบแตรเสียงดัง...ถึงฉุกคิดได้ว่ามันน่าจะเป็นรถที่จะต้องขึ้น ผมรีบคว้าเป้ ข้ามถนนไปถาม ใช่จริงด้วย! ผมรีบก้าวขึ้นทางประตูหน้า โห! บนรถมีผู้โดยสารเต็มไปหมด ไม่มีที่นั่งเหลืออยู่เลย พอดีเห็นเบาะแถวหลังยังว่างอยู่ ผมรีบลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปขึ้นทางประตูพิเศษด้านหลัง ต้องโหนตัวขึ้นไป พอหย่อนก้นลงบนเบาะ รถก็เคลื่อนตัวออก! โอ...นี่ถ้ายังคงนั่งเพลินอยู่ จะต้องรออีกนานแค่ไหนไม่รู้ ถึงจะมีรถเที่ยวต่อไป? แค่เสี้ยวนาทีเดียวที่คิดได้ ทำให้ผมไม่ตกรถคันนี้!
รถวิ่งไปขึ้นสะพานที่ยาวที่สุดในประเทศพม่า ข้ามแม่น้ำอิรวดี มุ่งหน้าสู่ Nyaung U...
กระเป๋าพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ขึ้นมาเก็บค่าโดยสาร ผมส่งแบงค์พันให้ ๑ ใบ บอกว่า "Nyaung U" เค้ารับไปโดยไม่พูดอะไร รถวิ่งไปเรื่อย ๆ ผมนั่งมองข้างทาง พยายามสังเกตป้ายบอกทาง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงเมืองที่ต้องลง กระเป๋าหรือผู้โดยสารที่อยู่บนรถก็ดูเหมือนว่าไม่มีใครซักคนที่จะช่วยบอกให้รู้ได้...
นี่คือความเร้าใจของการเดินทางสไตล์ลุงน้ำชา!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น