ผมเห็นคนขับมอเตอร์ไซค์กรูกันมาที่ประตูรถ ส่งเสียงเซ็งแซ่เรียกให้ใช้บริการ มีคนหนึ่งวิ่งไล่ตามเคาะกระจกรถเรียกผมตั้งแต่รถยังไม่จอดสนิท จุดนี้เป็นที่รับส่งผู้โดยสารจากทุกสารทิศจริง ๆ ผมเห็นรถโดยสารมากมาย ฝรั่งนักท่องเที่ยวก็เยอะ หนุ่มมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งบอกว่าจะพาไปส่งที่ Royal Guest House ขอค่าโดยสาร ๓,๐๐๐ จ๊าด...ผมเดินหนี ไปเจออีกคนหนึ่งเรียก ๒,๐๐๐ ผมขอเป็น ๑,๕๐๐ เค้าไม่ไป...บอกว่าไกลมาก!
ผมรีบแบกเป้ก้าวเดินออกจากสถานีขนส่งไปที่ถนนใหญ่ มีมอเตอร์ไซค์ผ่านมาจอดถาม พอรู้ว่าจะไป Royal Guest House ก็เรียก ๒,๐๐๐ จ๊าด ผมขอเป็น ๑,๕๐๐ เหมือนเดิม รายนี้ตกลงแฮะ! ส่งหมวกกันน๊อคให้ผมสวม แล้วพาควบตะบึงไปตามเส้นทางพลุกพล่านด้วยรถรา ระยะทางก็ไกลโข กว่าจะไปโผล่ที่ถนน #25 แล้วส่งผมลงที่หน้า Royal Guest House
สิ่งที่ผมต้องทำก่อนเดินทางขึ้นเหนือคือ การจองห้องพักสำหรับวันที่ ๑๕ และ ๑๖ เมษายน สองวันก่อนบินกลับเมืองไทย เรื่องนี้สำคัญมาก เพราะจะได้มั่นใจว่ามีที่พักเพื่อรอขึ้นเครื่องได้ตามกำหนด เวลาที่มีอยู่ก่อนหน้านั้นก็จะได้ไปเที่ยวได้อย่างสบายอกสบายใจ
จ่ายเงินล่วงหน้าไปเลย $20 พนักงานออกใบเสร็จให้ไว้ ผมพับเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์...
โล่งใจทุกอย่าง จุดหมายข้างหน้าคือสถานีรถไฟ ผมได้กลับมาเดินในมัณฑะเลย์อีกครั้ง คราวนี้คุ้นเคยดี ออกจากเกสต์เฮ้าส์เลี้ยวขวา เดินไปอีกนิดเดียวก็ถึงตรงหัวมุมที่มีร้านขายขนมเบื้องพม่า (ชื่อจริงชื่ออะไรจำไม่ได้แล้ว) ตั้งเตาอยู่ ผมตรงเข้าไปนั่งเก้าอี้พลาสติกตัวเตี้ย คนขายเห็นก็จำได้ ไม่ต้องพูดกันมาก ผมแค่ยกนิ้ว ๑ นิ้ว เค้าก็จัดให้มาก่อน ๑ ชุด...
ใกล้ ๆ กัน...ผมเห็นชายพม่าคนที่เคยพูดจาด้วยกำลังนอนหลับอยู่
ถัดมาเป็นหนุ่มพม่าเชื้อสายแขกอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวเดิม...
ในสมุดบันทึกผมเขียนว่า...
ออกจาก Royal เดินไปกินอาหารเจ้าเดิม ๔ ชิ้นเหมือนเดิม นั่งโต๊ะเดียวกับผู้หญิง ๒ คน ดื่มน้ำชาอุ่น ๆ มาก ๆ เพื่อคลายร้อน กินเสร็จแล้วจ่ายเงิน ๔๐๐ จ๊าดโดยไม่ต้องถาม - ออกเดินต่ออย่างคล่องแคล่ว มุ่งตรงไปสถานีรถไฟ ต้องระวังเรื่องข้ามถนนเท่านั้น...ก่อนกลับมามัณฑะเลย์ในวันที่ ๑๗...ผมมีเวลาเที่ยวทางเหนืออีก ๔ วันเต็ม ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น