เหตุที่ข้ามถนนไปฝั่งโน้น ก็เพราะจักรยานยางอ่อน ต้องนำไปเติมลมที่ปั้มน้ำมันตราหอย...
จากนั้นผมก็แวะไปจ่ายค่าไฟฟ้าที่สำนักงานการไฟฟ้า ก่อนที่จะปั่นเรื่อย ๆ ไปสถานีรถไฟห้างฉัตร ไม่ได้รีบร้อนเพราะรู้ว่ารถไฟจะมาถึงก็ใกล้ ๆ เที่ยงโน่น อีกอย่างนึงก็เพราะรู้เส้นทางเป็นอย่างดีแล้วนั่นเอง พอถึงจุดหมายผมก็พับจักรยานเก็บใส่กระเป๋า (หมวกกันน็อคก็ใส่ลงไปด้วย) รูดซิปให้เรียบร้อย แล้วนำไปตั้งไว้ที่หน้าห้องจำหน่าย (แจก) ตั๋ว...
จากป้ายกำหนดเวลาเดินรถของสถานีห้างฉัตร เพื่อน ๆ จะเห็นได้ว่าในแต่ละวัน มีขบวนรถจอดรับส่งผู้โดยสารเพียง ๒ ขบวนเท่านั้น คือขบวน 408 และ 407 เป็นรถดีเซลรางที่วิ่งระหว่างเชียงใหม่-นครสวรรค์...
ใกล้เวลาเข้ามา ผมได้ยินเจ้าหน้าที่เรียกให้ไปรับตั๋ว ถามว่าไปลงไหนกันบ้าง หญิงอ้วนที่นั่งรออยู่ก่อนบอกว่าไปลงพิษณุโลก มีผู้ใหญ่ ๒ เด็ก ๑ ส่วนชายผมขาวที่นำจักรยานพับไปด้วยบอกว่าคนเดียวไปลงอุตรดิตถ์...
ได้ตั๋วมาแล้วครับ! เป็นขบวนรถบริการสังคม ไม่ต้องจ่ายตังค์!
เสียงระฆังดัง "เป๊ง ๆ" บอกให้รู้ว่ารถไฟกำลังวิ่งเข้าสถานีมาแล้ว...ผมหิ้วกระเป๋าจักรยานไปวางเตรียมไว้ที่ชานชาลา
เจ้าหน้าที่ยืนรอขบวนรถ ในขณะที่พระอาทิตย์เกือบจะตรงหัวเป๊ะ...
รถไฟมาแล้วครับ... ผมได้ยินเสียงหวูด (ความจริงเหมือนเสียงแตรรถยนต์มากกว่า มันต่างจากเสียงหวูดรถจักรไอน้ำ) ก่อนที่หัวขบวนจะโผล่ออกมา!!
เก็บภาพไว้ ๑ บาน แล้วรีบหิ้วถุงจักรยานก้าวขึ้นรถไฟ....
มีที่ว่างมีเหลือเฟือ ผมเลือกนั่งด้านตะวันออก วางเป้ไว้บนชั้นเก็บของเหนือศีรษะ ส่วนกระเป๋าจักรยานวางไว้ใกล้ตัวเหมือนเดิม...
๑๑.๔๔ น. รถมาถึงก่อนกำหนด หรือว่านาฬิกาผมช้ากันแน่?
กำหนดจอด ๑ นาทีก็จริง แต่พอผู้โดยสารขึ้นรถหมด เจ้าหน้าที่ก็โบกธงเขียวโดยไม่รีรอ ผมเห็นประตูรถเลื่อนปิดโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ขบวนรถจะเคลื่อนตัวออกไป! สถานีข้างหน้าคือสถานีนครลำปาง
กว่าจะถึงสถานีอุตรดิตถ์ เจ้าม้าเหล็กก็ต้องใช้เวลาวิ่งเกือบ ๔ ชั่วโมง...เพื่อน ๆ อย่าใจร้อนนะ ขอให้ตามผมไปเรื่อย ๆ!
รูปท่ี่หน้าต่างสวยจุงเบย
ตอบลบ