ถ้าเป็นหนังคาวบอยก็เหมือนสวมเข็มขัดปืนที่มีปืนพกอยู่ ๒ กระบอกซ้ายขวา...ผมต้องพยายามฝึกเป็นเสือปืนไวให้ได้!
หมายถึงการถ่ายภาพนะ ไม่ใช่การยิงกันโป้งป้าง!!! ทั้งนี้เพราะว่าตามเส้นทางที่ผ่านไป ภาพและเหตุการณ์ต่าง ๆ มิได้รอให้เราเปิดกล่องบรรจงหยิบกล้อง DSLR ออกมาเปิดฝาครอบเลนส์ เปิดสวิช ปรับค่า เล็งแล้วกดชัตเตอร์ มันมักจะผ่านไปรวดเร็วมาก ยิ่งระหว่างนั่งเรือจากมัณฑะเลย์ไปพะโคะคุ สองฟากฝั่งแม่น้ำอิรวดีมีภาพที่น่าสนใจให้บันทึกเก็บไว้มากมายเหลือเกิน... ชักช้าไม่ได้! ในช่วงของการเดินทางตั้งแต่ sunrise ถึง sunset ขนาดกดชัตเตอร์แบบยั้งมือไว้บ้าง ผมยังได้ภาพถ่ายถึง ๒๐๐ กว่าบาน เรียกว่าถ่ายจนแบตหมดนั่นแหละ...
กล้องคอมแพ็คเลนส์เล็ก ๆ คงสู้กล้องตัวใหญ่เลนส์ยาวไม่ได้ในเรื่องแสงสีและความคมชัด แต่เรื่องความรวดเร็วและบันทึกเหตุการณ์ได้ทันก่อนที่จะผ่านเลยไป ผมว่าเจ้าคอมแพ็คของผมกินขาด (หมายถึงเริ่มจากภาวะที่ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน)
ในขณะที่เรือเคลื่อนผ่านไป พอนึกที่จะถ่ายภาพสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า บางครั้งกว่าจะล้วงเอากล้องออกมาเปิดสวิช มันก็เลยไปแล้ว ดังนั้นผมจึงต้องอาศัยความเป็นเสือปืนไว คิดเร็วและกดชัตเตอร์ไว นำภาพต่าง ๆ กลับมาฝากเพื่อน ๆ...
ดีอยู่อย่างนึงคือ การถ่ายภาพแม้จะกดชัตเตอร์ไม่ทัน ก็ไม่โดนกระสุนของฝ่ายตรงข้ามเหมือนกับการดวลปืนแบบในหนังคาวบอย...
มาหัดเป็นเสือปืนไวกันเหอะ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น