หลังจากยื่นขอวีซ่าที่สถานทูตพม่า มีเวลาเหลืออีกหลายชั่วโมงก่อนจะกลับไปรับหนังสือเดินทางคืน...ผมนึกอยากจะกลับไปดูตึกอีเล็คโทรนิคส์อีกสักครั้ง ทั้ง ๆ ที่ไปแล้วก็ไม่มีอะไรให้ดู แค่อาคารที่ผมเคยใช้เรียนมา ๒ ปีเต็ม นักศึกษาที่อยู่แถวนั้นไม่มีใครรู้หรอกว่ามันเคยเป็นแผนกอะไร แลมีความหมายอย่างไร? คนยุคใหม่ส่วนใหญ่มักไม่ค่อยสนใจในประวัติศาสตร์....ไม่ว่าจะเป็นของโลก ของประเทศตัวเอง หรือแม้แต่ของสถาบันที่ตนกำลังเล่าเรียนอยู่ อย่าว่าแต่คนรุ่นใหม่เลย แม้แต่เพื่อน ๆ ด้วยกัน ก็มีจำนวนไม่น้อยที่ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องความหลัง เขาพยายามที่จะลืมมัน อยากมองไปข้างหน้าอย่างเดียว บ้างก็เป็นใหญ่เป็นโตจนไม่อยากให้ใครมาพูดถึงอดีต ทั้ง ๆ ที่บั้นปลายทุกคนก็กลับคืนสู่ความเป็นเถ้าธุลีเหมือนกันหมด...
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะแปลก ชอบคุยเรื่องความหลัง และอยากกลับไปเห็นภาพในอดีตอยู่เสมอ แต่การเยือนครั้งนี้ ผมเชื่อมั่นว่าเป็นครั้งสุดท้ายอย่างแน่นอน
ผมนั่งรถไฟฟ้าไปลงสถานีเทคนิคกรุงเทพแล้วเข้าทางประตูหลัง ไปตามหาอดีตก่อนที่จะเดินออกทางประตูหน้า (ด้านถนนนางลิ้นจี่) ฉากสุดท้ายจบลงตรงที่หน้าตึกอำนวยการ...
จริง ๆ แล้ว ผมมีเรื่องเขียนมากมาย แต่คงไม่มีใครอยากอ่านเรื่องคนแก่คนหนึ่งซึ่งไร้ชื่อเสียง ไม่มียศตำแหน่งหรือเหรียญตรา ผลงานเป็นที่ประจักษ์ก็ไม่มีแม้แต่ชิ้นเดียว สถาบันที่ผมเดินผ่านมาเป็นแค่เพียงส่วนหนึ่งในความทรงจำ อาจมีบางคนที่อยากฟังเรื่องเล่าของผม แต่เขาเหล่านั้นได้จากไปอย่างไม่วันกลับเสียแล้ว...
จากเทคนิคกรุงเทพ ผมเดินออกทางซอยสวนพลู แวะเข้าไปดูที่ตลาด แต่ก่อนเป็นตลาดสดแบกับดิน เดินไปเห็นก็จำได้ถึงวันที่ผมกับเพื่อนชื่อ "อุดม" ไปซื้อผักชีด้วยกัน ผมขอซื้อ ๕๐ สตางค์ แต่เพื่อนบอกให้ซื้อ ๑ บาทเพราะอายแม่ค้า โถ...สมัยนั้นผักชี ๕๐ สตางค์ ใคร ๆ เค้าก็ซื้อกันแค่นั้น!
อุดมจากผมไปนานแล้ว ถ้าเพื่อนยังอยู่แล้วได้อ่านเรื่องนี้ อาจจะหัวร่อหรือไม่ก็น้ำตาซึม...
จากตลาดสวนพลู ผมเดินไปยังซอย ๑
เลี้ยวซ้ายเข้าไปถ่ายภาพข้างทางไว้ ๑ บาน ก่อนจะเดินเข้าไปตามหา "หอพักจำนงค์" หอพักที่ผมกับอุดมเคยเช่าอยู่ด้วยกัน...
เดินลึกเข้าไป มองหาว่าตรงไหนที่เคยเป็นร้านกาแฟของอาซิ้มและเจ้หมวย?
คงจะเป็นแถวนี้ ผมเดินเข้าไปซื้อแลคตาซอยที่ร้านขายของชำ เจ้าของร้านหญิงสูงวัยซึ่งน่าจะคุยกันรู้เรื่องคงจะรู้จัก "หอพักจำนงค์"
ได้คำตอบว่า หอพักจำนงค์เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว คุณจำนงค์ตายไปเมื่อหลายปีก่อน ส่วนภรรยาก็เพิ่งจะเสียไป ถ้าอยากจะไปดูบริเวณที่ตั้งของหอพักจำนงค์ก็ต้องเดินเลี้ยวซ้ายเข้าซอยเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างหน้า...
แต่ก่อนเป็นทางเล็ก ๆ เข้าสวน... ปัจจุบันมีแต่ถนนคอนกรีต!
แวะถามคนแถวนั้น แม้ไม่ได้คำตอบที่น่าประทับใจ แต่ผมก็พอได้ความว่าที่ทางของคุณจำนงค์ถูกขายไปแล้ว...
ไม่รู้ว่า "หอพักจำนงค์" อยู่ตรงไหนแน่ ผมได้แต่ถ่ายภาพบริเวณที่ชาวบ้านชี้ให้ดู...
ถ้ามีใครที่รู้จัก "หอพักจำนงค์" แล้วได้เห็นภาพเหล่านี้ ผมหวังว่ามันคงจะช่วยเรียกความจำในอดีตเมื่อ ๔๐ กว่าปีที่แล้วให้กลับคืนมาได้บ้าง...
ลาก่อน "หอพักจำนงค์"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น