เรือออกจากท่าเมื่อเวลา ๕.๔๕ น. ผมได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังแต่เพียงเบา ๆ จากห้องเครื่องซึ่งอยู่ข้างล่าง ได้เห็นภาพแผ่นดินชายฝั่งเคลื่อนผ่านไปอย่างช้า ๆ ในขณะที่แสงทองส่องประกายบนนภาและผืนน้ำ...
นี่คือภาพหนึ่งที่ผมฝันอยากมาเห็นอีกครั้ง....
ครั้งก่อนจำได้ว่าหลังจากออกจากท่าที่มัณฑะเลย์ได้ไม่นาน เรือจะต้องลอดใต้สะพานข้ามแม่น้ำ ผมมีภาพสะพานดังกล่าวมาให้เพื่อน ๆ ดูด้วย...
ยิ่งดวงอาทิตย์ขยับขึ้นสูง ผมยิ่งเบิกตากว้าง รอเวลาที่จะเห็นภาพสะพานซึ่งเคยลอดเมื่อ ๓๑ ปีก่อน...
แสงทองค่อย ๆ จางหาย เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้น ผมมองภาพผู้โดยสารด้วยหัวใจเป็นปลื้ม ฝันอันยาวนานที่จะได้เห็นภาพเช่นนี้อีก บัดนี้ได้เป็นจริงแล้ว...
เห็นหม้อน้ำที่อยู่ท้ายเรือ จำได้ว่าในอดีตเดินทางด้วยเรือแบบเดียวกันนี้ ผมอดทั้งน้ำทั้งข้าว เพราะไม่ได้พกน้ำดื่มมาด้วย จะซื้ออะไรกินก็ไม่ได้เพราะไม่มีเงินปลีก...
เวลาผ่านไป ๑ ชั่วโมงเต็ม ผมก็ได้เห็นสะพานที่รอคอยปรากฏอยู่ข้างหน้า...
แต่ก่อนจะถึงสะพานเก่า(2) ผมเห็นสะพานรูปทรงสวยงามอีกสะพานหนึ่ง เค้าเพิ่งสร้างแล้วเสร็จเมื่อปี ๒๕๕๑ เพื่อเพิ่มหนทางเชื่อมต่อระหว่าง Sagaing และ Mandalay สะพานใหม่นี้มีชื่อว่า "Yadanabon" (1) แต่ผู้คนเรียกกันหลายชื่อจนจำไม่ไหว ผมเลยอยากจะเรียกว่า "ขั๋วใหม่"
ลอดผ่าน "ขั๋วใหม่" มาแล้ว...
ต่อจากนี้ก็จะต้องลอด "ขั๋วเก่า" ที่เห็นอยู่ข้างหน้า...
สะพานนี้แหละที่ผมอยากกลับมาเห็น...
ตื่นตาตื่นใจจริง ๆ เมื่อได้เห็น ในขณะที่เรือกำลังจะลอดใต้สะพาน...
กลับมาครั้งนี้ ผมถ่ายภาพได้เต็มที่...
ผ่านสะพานในฝันมาแย้ว...
เหลืออีกอย่างนึง คือ "ห้องเคบิน" ผมแอบเข้าไปดู แล้วถ่ายภาพมาให้เพื่อน ๆ หน้าต่างอย่างนี้แหละที่ผมเคยมองออกไปเห็นพระเจดีย์สีทอง ขณะเดินทางถึงพุกาม เมื่อวันที่ ๑๐ กรกฎาคม ๒๕๒๖...
เตียงอย่างนี้แหละที่เคยนอนตอนเดินทางมาจากพะโคะคุ...
ได้เห็นภาพเคบินสมใจ.... ผมแอบถ่ายภาพอ่างล้างหน้า และผู้โดยสาร VIP ที่กำลังหลับอยู่บนเก้าอี้เขียวมาให้ดูด้วย!
ฝันที่เป็นจริงครั้งนี้ ผมต้องรอมานานถึง ๓๑ ปี!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น