ช่วงเวลาที่ต้องลุ้นยังไม่จบ ผมยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่บนถนนดินลูกรังริมฝั่ง มองตรงไปไม่ปรากฏแสงสว่างที่แสดงว่ามีชุมชนหรืออาคารบ้านเรือนอยู่ข้างหน้าเลย!!
หันกลับไปที่บ้านซึ่งเข้าใจว่าเป็นร้านเหล้า ผมเดินเข้าไปหาบรรดาหนุ่มพม่าซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ คราวนี้ไม่พูดอะไรมาก นอกจากเอ่ยชื่อ Mya Yatanar Inn หลาย ๆ ครั้ง! ปรากฏว่ามีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่า "ทูเธาซัน ไฟวฮันเดรดจ๊าด" ได้ยินแล้วใจชื้นขึ้นมาทันที ผมรู้ว่าเจอ motorbike taxi สมัครเล่นเข้าแล้ว!!
ไม่รู้หรอกว่าจุดหมายอยู่ไกลแค่ไหน แต่ผมก็ยังไม่วายขอต่อเหลือพันห้า หม่องนักเที่ยวพยักหน้าตกลงแล้วไปคว้ามอเตอร์ไซค์มาจากไหนไม่รู้ รวดเร็วเหลือเกิน ให้ผมขึ้นซ้อนท้ายแล้วพาตะบึงออกจากที่นั่นทันที...
วิ่งลัดเลาะไปไม่ไกลก็ออกสู่ถนนใหญ่ ผมเห็นสะพานพะโคะคุผ่านตาอีกครั้ง รถวิ่งไปไกลจนไม่อยากเชื่อว่ากำลังจะไป Mya Yatanar Inn ทำไมมันช่างไกลเหลือเกิน! ผมตะโกนบอกชื่อโรงแรมอีกครั้ง ได้ยินสารถีย้อนกลับมาว่า "ไอโนว์" (ดีนะที่ไม่ต่อท้ายด้วย "โว้ย")
หนุ่มมอเตอร์ไซค์พาผมนั่งตัวเกร็ง ผ่านย่านที่ยังไม่หลับใหล ควบตัดผ่านสี่แยก ลุยไปข้างหน้า โดยที่ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงปลายทาง แต่ในที่สุดรถก็วิ่งเข้าถนนเล็กไฟสลัว แล้วหยุดจอดที่หน้าอาคารสีเขียว..
เห็นข้อความ "ยินดีต้อนรับสู่ เมีย ยะทานา อินน์" ชัดเจนอยู่บนประตูกระจกด้านหน้า ผมเปิดประตูเดินเข้าไปด้วยความโล่งอก เจ้าของโรงแรมออกมาต้อนรับ
ก่อนอื่นต้องจ่ายค่าโดยสารให้สารถี ผมเปิดกระเป๋าตังค์ เห็นมีแต่เงินหมื่นกับใบร้อยอีก ๑ ใบไม่มีเงินพันอยู่เลย เจ้าของโรงแรมต้องไปเอามาให้แลก เป็นใบละพันทั้งหมด ค่ารถ ๑.๕๐๐ จ๊าด จะจ่าย ๒ พันก็ไม่ทำ ทั้ง ๆ ที่สมควรที่สุด ตาแก่ขี้เหนียวกลับยื่นให้แค่ ๑,๑๐๐ จ๊าด พร้อมกับพูดว่า "Please!" หนุ่มพม่าก็โอ รับเงินแล้วจากไป...
ผมไม่อาจบอกได้ว่าผู้ที่มาส่งจะรู้สึกอย่างไร เพราะตอนนั้นรู้สึกทั้งตื่นเต้นและดีใจที่ได้เห็น Mya Yatanar Inn ทำให้ลืมไปหมด ลืมแม้กระทั่งความมีน้ำใจที่ควรตอบแทนคนพม่าใจดีผู้ช่วยให้พ้นจากวิกฤตมาได้ให้มากกว่านั้น
ผมรู้สึกเสียใจครับ! ขอโทษด้วย...
ระยะทางจากท่าเรือไปยัง Mya Yatanar Inn ใช้ Google Earth วัดดูแล้วตกเกือบ ๔ กิโลเมตร ไปกลับก็ ๘ กิโลเมตร ให้เค้าไปอีก ๑ พันก็ยังน้อยไปด้วยซ้ำ...
คิดช้าไปแล้ว ผมไม่รู้จะพูดอย่างไรดี นอกจากคำว่า "เสียใจ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น