เช้าวันศุกร์ที่ ๒๐ ตุลาคม ๒๕๖๐ ตอนออกจากบ้านคุณธเนศ ผมก็ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปเกาะสุมาตราเหนือของอินโดนีเซีย หรือไปลาวใต้ดี
จากหัวลำโพง...ถ้าไปอินโดนีเซียผมก็ขึ้นรถเร็ว (กรุงเทพ-สุไหงโก-ลก) ออกเวลาบ่ายโมงตรง ถ้าไปลาวใต้ก็ต้องรอขึ้นรถเร็ว (กรุงเทพ-อุบลราชธานี) ออกเวลาบ่ายสามโมงกว่า ทั้งสองขบวนยังเป็นรถไฟฟรี ผมยืนดูตารางเดินรถแล้วชั่งน้ำหนักระหว่างไปลาวกับไปอินโดนีเซีย...
จริง ๆ แล้วก็อยากไปอินโดนีเซีย เพราะได้สัญญากับ Tony ไว้เมื่อ ๒ ปีที่แล้วว่าจะไปนอนที่ทะเลสาบ Toba สัก ๒ อาทิตย์
เงินริงกิตและเงินรูปีจากทริปที่แล้วก็ยังเหลือตั้งเยอะ มากกว่าเงินกีบที่เตรียมไว้แล้วลืมเอามาด้วยซ้ำ
เส้นทางก็ศึกษาไว้แล้ว คือ นั่งรถเร็วไปถึงสุไหงโก-ลก - ปั่นเข้ามาเลเซีย - ขึ้นรถไฟไปลงที่ Gemus - ขี่จักรยานต่ออีก ๘๐ กิโลเมตรไป Malacca - นั่งเรือข้ามไป Dumai อินโดนีเซีย - ปั่นไปทะเลสาบ Toba
ถ้าจะไปก็ไปได้เลย ผมเห็นเส้นทางโล่งตลอด แต่มีอย่างหนึ่งที่หยุดผมไว้ นั่นคือ อาการคอโยกของเจ้า Banian (คงเนื่องจากตัวแหวนที่รองก้านแฮนด์ถูกกดจนเปลี่ยนรูป) ผมคิดว่าเส้นทางจาก Dumai ไป Lake Toba นั้นโหดเกินกว่าที่พาเจ้าเพื่อนยากซึ่งมีสุขภาพไม่สู้ดีไปลุยเป็นแน่แท้
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงเลือกที่จะตีตั๋วรถไฟไปอุบลราชธานี
ดีเหมือนกันจะได้ปิดบัญชี สปป. ลาวซะที!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น