ผมบันทึกไว้ว่า...
วันนี้เป็นอีกวันที่ยอมรับว่าเครียด! เกรงว่าจะตกรถไปปอยเปต เพราะรถ pick-up ไม่มารับ ...สารพัด!
ตื่นก่อน ๖ โมง เก็บของลงเป้ในความมืด (ใช้ไฟฉายจากมือถือ) ตรวจสอบจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรหลงลืม - รินน้ำดื่มใส่ขวดเล็ก - ชุดเดินทางคือ กางเกงขาสั้น เสื้อจิงโจ้ เสื้อเชิ้ตลายแขนสั้น
ออกจากห้องอย่างเงียบกริบ - นำเป้ลงมาที่เคาน์เตอร์ - คืนกุญแจเพื่อเช็คเอ้าท์ - นั่งรอเวลาที่โซฟาข้างโต๊ะสนุกเกอร์ - พนักงานมาทำถูพื้น - ฝรั่งชายหญิงลงมากินอาหารเช้า - ตัวเองไม่ได้กินอะไร - เหลือเงิน ๓,๐๐๐ เรียล
๗.๐๐ น. ผมหิ้วเป้ไปยืนรอรถที่หน้าโรงแรมด้วยใจกังวล!
ยิ่งอาทิตย์ขยับตัวสูงขึ้น หัวใจของคนแก่ก็ยิ่งถูกบีบคั้น...ในแต่ละนาทีที่ผ่านไป
คิดในใจว่ารถจะต้องวิ่งจากด้านซ้ายมือมาจอดรับ ผมมองดูป้ายโรงแรม...หวังว่าคนขับคงรู้ว่ามีผู้โดยสารรออยู่ที่ Velkommen หนึ่งคน
เวลา ๗ โมงกว่า ๆ มีรถตู้อย่างดีของบริษัททัวร์มาจอดรับฝรั่งสองผัวเมีย นั่นยังไม่ใช่รถที่ผมกำลังรอ! อีกพักเดียวก็มีรถตู้สีขาวเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานหน้าโรงแรม เห็นอักษรข้างรถเขียนว่า "Capitol Tours"... ผมรู้ทันทีว่าคันนี้แหละที่จะมารับ
ผมคงเป็นผู้โดยสารคนแรกในลิสต์...
คนขับบอกให้ผมขึ้นนั่งหน้า... นำเป้ของผมไปวางไว้ตรงกลาง
ผมรู้สึกโล่งอก อยากจะถอนหายใจยาว ๆ เมื่อรถพาออกจาก Velkommen Guesthouse....
ไปแวะรับผู้โดยสารตามเกสต์เฮ้าส์และโรงแรมอื่น ๆ...
ระหว่างที่คนขับลงไปตามผู้โดยสาร ผมมองเห็นใบรายชื่อที่เค้าวางไว้ข้างหน้า
คนขับรถใจเย็น ขับดี ไม่เร่งรีบ ได้ผู้โดยสารครบแล้วก็วิ่งไปยังท่ารถของบริษัท Capitol Tours... ถึงที่นั่นก่อน ๘ โมง
ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า "ปอยเปต - แบงค็อก" ในขณะก้าวลงจากรถตู้...ผมรู้สึกดีใจ! อย่างน้อยก็ได้ผ่านไปได้อีก ๑ ขั้นตอน นั่นไง...บัสคันสีขาวมีป้ายบอกไว้ชัดเจน
ผมให้เค้าเก็บเป้ไว้ใต้ท้องรถแล้วก้าวขึ้นรถ เจ้าหน้าที่ฉีกต้นขั้วตั๋วไว้... แล้วบอกให้ผมเดินไปนั่งเก้าอี้หมายเลข 13
รถออกตรงเวลา ผมรู้สึกตัวเบาหวิวขณะที่รถเคลื่อนตัวออกจากท่ารถ...
ลาก่อนเสียมเรียบ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น