เช้าวันที่ ๒๕ มกราคม ๒๕๕๙ ผมขี่จักรยานฝ่าความมืดไปยังนครวัด (Angkor Wat) แล้วบันทึกย้อนหลังไว้ว่า...
ถึงนครวัด ยังมืดอยู่ มองไม่เห็นอะไร - แวะไปถามชายคนหนึ่ง เค้าชี้บอกว่านครวัดอยู่ทางไหน - จูงจักรยานไปที่หน้าบูธแห่งหนึ่ง คนเขมรบอกว่าจอดจักรยานที่นั่นได้ - นำจักรยานพิงเสาแล้วคล้องโซ่ล็อคไว้ด้วยกุญแจ เก็บดอกไว้ในกระเป๋าคาดเอว...ในที่สุดผมก็ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่นครวัด...
เดินหลงทิศ แต่ก็กลับไปยังจุดที่มีผู้คนมากมายได้ - เดินตามขึ้นบันได - มองอะไรไม่เห็น - ต้องใช้ไฟฉายส่องทาง - ถึงจุดตรวจ - ยื่นบัตรให้เจ้าหน้าที่ตรวจ - เดินตามขบวนไปเรื่อย ๆ - นึกขอบคุณคุณบิมที่ให้ไฟฉายมา - ตอนแรกยังไม่เห็นปราสาทนครวัด - เดินตามไปจนถึงจุดที่มีคนยืนรอดูพระอาทิตย์ขึ้น - เต็มหมดแล้ว ไม่มีพื้นที่ให้เข้าไปยืนอยู่ด้านหน้า - นั่งรออยู่ด้านหลัง บนพื้นหญ้า ริมทางลูกรัง ข้าง ๆ ต้นตาล....
ไปออกทางด้านหลัง...
แล้วเดินอ้อมด้านข้าง กลับออกมาที่ร้านค้า ได้กลับมายืนตรงจุดที่ยืนอยู่ในความมืดเมื่อเช้านี้...
ข้างหน้านั่นคือบริเวณที่มีผู้คนยืนอยู่เต็มไปหมดเมื่อ ๕ ชั่วโมงที่แล้ว...
ที่นี่คือจุดที่ผมยืนใช้กล้องถ่ายรูปแนบติดกับต้นตาลบันทึกภาพนครวัดยามรุ่งอรุณ...
ได้เวลาไปนครธมแล้ว ผมเดินออกจากนครวัด...สวนทางกับนักท่องเที่ยวที่เพิ่งมาถึง
ข้ามสะพาน
ออกมาแล้ว ผมหันกลับไปถ่ายภาพจุดที่มีเจ้าหน้าที่ยืนตรวจบัตร...
จากจุดนี้ผมยังไม่รู้แนชัดว่าเมื่อเช้ามืดวันนี้ได้จอดรถไว้ตรงไหน????? รู้แต่ว่าในความมืด ผมนำมันไปมัดไว้กับเสา ตอนนี้ผมต้องเดินหาว่าจักรยานอยู่ตรงไหน? มันจะยังอยู่ที่เดิมหรือไม่?? เป็นนาทีที่ผมต้องลุ้นแล้วล่ะ
เจอแล้ว!! นอนแอ้งแม้งอยู่นั่นไง รู้สึกดีใจที่จักรยานยังอยู่...ผมเดินตรงไปยืนข้าง ๆ รูดซิปเปิดกระเป๋าคาดเอวซึ่งมีหลายช่องเพื่อหาดอกกุญแจ หัวใจผมเริ่มเต้นแรงเพราะเปิดดูทุกช่องแล้วก็ยังไม่เจอ!
แล้วจะปลดล็อคได้อย่างไร? ยุ่งแล้วซิเรา!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น