ขอไม่พูดมากเพราะตั้งใจจะไม่เขียนแบบน้ำท่วมทุ่ง.. ผมขอนำ"ภาพเก็บตก" ที่บอกเอกลักษณ์ของเมืองเบตงจริง ๆ มาโพสต์ดีกว่า เลือกเอาแต่รูปที่ดูแล้วขำ หรือไม่เหมือนใคร อย่างเช่นป้ายผัดไทย บ้าน-คุณ-ชาย สูตรทันสมัย ไม่โบราณ ไม่ใช่ผงชูรส 35 บาท เว้ยเฮ้ย..บานนี้!
สถานีตำรวจที่นี่ก็ไม่เหมือนใคร จะไปแจ้งความกันทีก็ต้องเดินขึ้นบันไดสูง...
เมาหน่อยอาจฟุบอยู่แถวนั้น ไม่ทันได้พบร้อยเวร...
แถมยังปิด ๓ ทุ่มซะอีก! เว้ยเฮ้ย....
แต่มัสยิดกลางเมืองเบตงสวยงามมากครับ....
ทุกศาสนาอยู่ด้วยกันได้...
ที่ทำการไปรษณีย์เบตงก็ใหญ่ไม่น้อย...
"หอนาฬิกา" เอกลักษณ์ของแต่ละเมือง...
ตู้ไปรษณีย์ยักษ์...
มันกินไปรษณียบัตรเข้าไปแล้ว จะส่งไปให้ผู้รับหรือเปล่าน้า?
การถ่ายรูปในจังหวัดภาคใต้เป็นเรื่องลำบากใจอยู่เหมือนกัน...
ขณะที่ผมยืนถ่ายภาพประตูเหล็กร้านป้าสาว มีชายคนหนึ่งเข้ามาถามว่าถ่ายรูปไปทำไม มีบัตรประชาชนหรือเปล่า พักอยู่ที่ไหนเนี่ย? อะไรทำนองนั้น แถมยังพูดว่าทำไมถึงได้กล้าเดินถ่ายรูปไปทั่วเช่นนี้ ตอนหลังเค้าอธิบายว่าพวกวางระเบิดมักจะมาถ่ายรูปสถานที่ไว้ก่อน ทำให้ชาวบ้านต้องระแวดระวัง คอยจับตาดูคนถือกล้องถ่ายรูป อืมมมม์...ถ้างั้นผมหันไปถ่ายรูปหมาแมวดีฝ่า
หรือไม่ก็ถังขยะอย่างที่มักชอบเอามาเป็น subject...
หรือป้ายที่ไม่มีคนคอยจับตา....
เอาหละ ถึงยังไงผมก็รู้แล้วว่า "เบตง" คือใต้สุดแดนสยามและเมืองงามชายแดน
ขออยู่อีกคืนเดียวก็จะไปแล้ว...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น