เพื่อน ๆ ที่รักครับ ผมรู้ดีว่าโรงแรมของคนจีนเก่า ๆ แบบนี้คงไม่อยู่ในความประสงค์ของเพื่อน ๆ ที่จะเข้ามาพักเป็นแน่แท้ แต่ก็อยากนำภาพมาให้ดู เพื่อจะได้รู้ซึ้งถึงการเดินทางสไตล์ลุงน้ำชา ซึ่งต่อไปอาจไม่มีใครทำเช่นนี้อีกแล้ว คืนวันที่ ๓ เมื่อรถตู้พาผมและผู้โดยสารอีกหลายคนเดินทางถึงเมืองเบตงโดยสวัสดิภาพ คนขับหันมาถามว่าจะให้ไปส่งที่ไหนบ้าง? นักท่องเที่ยวพูดจีน ๒-๓ คนขอให้ไปส่งโรงแรม Garden View....
ผมเป็นคนสุดท้ายที่ขอให้ไปส่งที่โรงแรมฟ้าอันรุ่ง คนขับรถตู้บอกว่าดีนะที่บอกซะก่อน ไม่งั้นก็จะไปส่งที่ Garden View หมด เขาเลี้ยวรถไปอีกนิดเดียวก็ไปจอดส่งผมที่หน้าอาคาร ๓ ชั้นบนถนนจันทโรทัย...
โรงแรมของคนจีนนั่นเอง สมัยก่อนคงเป็นที่พักยอดนิยมสำหรับผู้เดินทางมายังเมืองชายแดนแห่งนี้ เปรียบได้ก็คงคล้ายกับ "โรงแรมศรีประกาศ" ที่เชียงใหม่ ชั้นล่างมีร้านอาหารและมีกาแฟโบราณขายด้วย ราคาห้องพักที่ตาแป๊ะเจ้าของโรงแรมซึ่งยืนอยู่ในเคาน์เตอร์ไม้สูงระดับอกแจ้งให้ทราบคือ ๒๕๐ บาท พอถูกถามถึงที่ถูกกว่านั้น...แกก็บอกว่ามีคืนละ ๒๐๐ บาท แต่ไม่มีทีวีนะ โฮ้ย...จะเอาไปทำไม ขอแค่ที่ซุกหัวนอนก็พอแล้ว ผมตกลงพักทันที จ่ายเงิน ๒๐๐ บาทแล้วรับกุญแจห้อง แบกเป้เดินขึ้นบันไดแบบโบราณไปชั้น ๓
มีเตียงเก่า ๆ ให้ผมซุกหัวนอน...
โต๊ะเก้าอี้อย่างนี้แหละ...
ห้องไม่มีมุ้งลวด ที่เตียงก็ไม่มีมุ้ง ผมคงต้องอาศัยเจ้าพัดลมเพดานเก่า ๆ ที่จะช่วยปัดยุงมิให้มารังควาน...
ถ่ายรูปหน้าต่างบานเกล็ดมาให้ดู ไม่มีโรงแรมไหนอีกแล้วที่จะโทรมเท่าที่นี่!
ม่านหน้าต่างที่เห็น จงอย่าได้ไปสัมผัสเพราะฝุ่นจะคลุ้งกระจายเข้าจมูก!
สมัยก่อนเฟอร์นิเจอร์น่าจะหรูและดูดี...
แต่กาลเวลาผ่านมาชั่วอายุคน สภาพที่เห็นจึงเป็นเช่นนี้...
เพื่อน ๆ อย่าเพิ่งเบือนหน้าหนีนะครับ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น