วิ่งไปได้ ๔๘ กิโลเมตรถึงตัวเมืองสวายเรียง... รถจอดให้ผู้โดยสารได้เข้าห้องน้ำ
ตลอดเส้นทางผมไม่เคยงีบหลับ... อยากเรียนรู้ประเทศเพื่อนบ้านผ่านโสตประสาทที่เปิดกว้าง
รถวิ่งข้ามสะพาน ผมเห็นแม่น้ำโขงที่ไหลผ่านลงสู่ประเทศเวียดนาม ยาวไกลไปจนถึงสามเหลี่ยมลุ่มแม่น้ำโขง (Mekong Delta) ซึ่งได้เขียนลงบล็อกไว้แล้ว....
สำหรับผู้เดินทางมาเขมรครั้งแรก การได้เห็นซุ้มประตูที่มีปราสาทจำลองขึ้นไว้ข้างบนนั่นนับว่าเป็นสิ่งแปลกใหม่ ลวดลายและสถาปัตยกรรมขอมดูแตกต่างกับที่เคยเห็น คนแบกเป้สูงวัยจากเขลางค์นครรู้สึกตื่นตาตื่นใจ...
จองที่พักไว้ที่ Velkommen Backpackers Guesthouse ภาพในสมองบอกให้รู้ว่าจุดที่รถจอด (P) อยู่ไม่ไกลจากที่พัก (H)...
ยิ่งมาถึงจุดหมายตอนบ่าย ๔ อย่างเนี้ย ยิ่งไม่กังวล... ผมนั่งดูข้างทางไปเรื่อย ๆ ในขณะที่รถวิ่งเข้าสู่ตัวเมือง
รถไปจอดให้ลงตรงไหนผมไม่รู้ ไม่มีใครบอก แผนที่หรือคัมภีร์นักเดินทางอย่าง Lonely Planet ก็ไม่มี แต่ก็ไม่กลัว ผมลงจากรถพร้อมเป้คู่ใจ ไปยืนตั้งหลักอยู่หน้าอาคารพาณิชย์ที่เรียงรายอยู่บนถนนสายใหญ่ซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็น "boulevard" คนขับตุ๊ก ๆ คนหนึ่งเดินเข้ามาถามด้วยภาษาอังกฤษว่าจะไปไหน พอทราบชื่อที่พักของผม แกก็อาสาพาไปส่งทันทีโดยคิดค่าโดยสาร $2
ทั้ง ๆ ที่เชื่อว่าถ้าเดินแบกเป้ไปหาที่พักด้วยตนเองก็คงไม่ลำบากนัก แต่ก็ไม่อยากให้เสียเวลาและสิ้นเปลืองพลังงาน หวังว่าจะไปถึงที่พักโดยเร็วเพื่อไปเดินดูบรรยากาศยามเย็นแถวริมน้ำ และหาม้าหินตัวที่เคยโพสต์ล่วงหน้าไว้ว่าจะไปนั่งให้ได้! โอเค...ไปส่งผมที่ Velkommen เล้ย!
ซัวซะเดยพนมเปญ!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น