พาสปอร์ตใหม่ไปลาว – บ้านห้วยทราย

๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๕...  บ่ายโมงกว่า ๆ หลังจากทัศนาวัดจอมเขามณีรัตน์ ซึ่งอยู่บนเนินเขาสูงประมาณ ๑๐๐ เมตร ถึงเวลาแล้วที่ผมจะเดินชมบ้านห้วยทรายเพื่อเก็บเกี่ยวเป็นโบนัส ก่อนที่จะนั่งรถไปหลวงพระบางในเย็นวันนี้

เดินลงบันไดนาควัดจอมเขามณีรัตน์แล้วเลี้ยวขวา...

ผมเดินชมสองข้างทางไปเรื่อย ๆ ผ่านร้านขายผลไม้และขนมปัง  หยุดถ่ายภาพไว้ ๑ บาน…

ร้านนวดแผนโบราณบ้านห้วยทรายเป็นอย่างเนี้ยเองเหรอ?  เรียบง่ายดีจัง!

เลี้ยวขวาตรงสามแยก  จำได้ว่าบริเวณนั้นผมเคยไปรอขึ้นรถตู้ไปหลวงน้ำทา  รถอย่างเดียวกันนี้แหละ…

ผมค่อย ๆ เดินไปตามบาทวิถี คงจะมีคนบ้าอย่างผมอยู่เพียงไม่กี่คนที่มาเดินเช่นนี้  ทั้ง ๆ ที่สองเท้าเริ่มระบมจนเดินไม่ถนัด แต่ผมก็ยังคงก้าวไปเรื่อย ๆ  เห็นอะไรน่าสนใจก็ใช้เจ้า D50 บันทึกภาพเก็บไว้

เจอร้านอาหารอีกแล้ว แต่ผมก็ยังไม่แวะกินอยู่ดี…

อานิสงส์ของการเดินทางแบกเป้ประมาณ ๑๐-๑๕ วันของผมก็คือ ทำให้น้ำหนักตัวลดลงได้ประมาณ ๓-๔ กิโลกรัมทุกครั้งไป พุงก็ยุบลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างกาย fit and firm ขึ้นเยอะ  คิดว่าถ้าจะให้ดีแล้ว…ผมควรจะแบกเป้ท่องเที่ยวให้ได้สักปีละ ๓ ครั้ง อิอิ

ผ่านร้านซ่อมมอเตอรไซค์… เดินไปอีกไม่ไกล ก็ถึงสามแยก ซึ่งมีวงเวียนเล็ก ๆ อยู่ตรงกลาง

ผมเห็นเด็กน้อยกำลังจะข้ามถนน…

ทางด้านขวา ผมเห็นบันไดขึ้นทางด้านหลังของวัดจอมเขามณีรัตน์!

เห็นถังน้ำดื่มตั้งอยู่อย่างนั้น…ผมคิดถึงถังน้ำเปล่าที่ต้องเอาไปวางไว้หน้าบ้านลำปางทุก ๆ เย็นวันศุกร์ เพื่อรอรถน้ำที่มาส่ง

ผ่านโรงเรียนประถมศึกษา ผมเห็นมีนักเรียนกลับบ้านกันแล้ว  เพิ่งบ่ายสองเอง!

แอบถ่ายภาพไล่หลังเด็กนักเรียนไว้ได้ ๑ บาน...

แล้วเดินไปอีกประมาณ ๓๐ เมตร  ก็เจอเส้นทาง ๕ แยก ด้านขวาเป็นถนนขึ้นไปยังวัดจอมเขามณีรัตน์ ด้านซ้ายมีถนนขึ้นไปบนเนินเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของกองทหาร (ห้ามถ่ายภาพ)  ส่วนที่ตรงไปข้างหน้าอีก ๒ เส้นทาง เส้นหนึ่งเป็นถนนโค้งลัดไปยังถนนเลียบแม่น้ำโขง  ผมเลือกที่จะเดินไปทางนั้น!  ผ่านบ้านที่อยู่ทางด้านขวา ผมเห็นเก้าอี้ไม้ตั้งอวดโฉมอยู่ตัวหนึ่ง!

ด้วยเท้าที่ระบมเกือบได้ที่…ผมเดินทะลุถึงถนนเลียบลำโขง  ถ้าเลี้ยวขวาก็กลับไปนั่งรอที่บริษัททัวร์ (อีก ๒ ชั่วโมงกว่า)  ถ้าเลี้ยวซ้ายแล้วเดินต่อไปอีกเรื่อย ๆ  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปได้อีกไกลแค่ไหน?