จากโรงเรียนประถมสิทธานี (Ecole Primaire Sithane) ผมเดินมุ่งหน้ากลับที่พัก โดยไม่มีแผนที่ เข็มทิศ หรือระบบจีพีเอส ผมเชื่อว่าถ้าเดินไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ต้องเจออะไรสักอย่างที่จะบอกให้รู้ว่าควรเลี้ยวไปทางไหน แล้วก็เจอกับร้านอาหารหลวงพระบาง…
เดินผ่าน “ศาลประชาชน แขวงหลวงพระบาง” ไม่เห็นจำเป็นต้องใหญ่โตรโหฐานเหมือนที่บ้านเราเลยนิ!
อยากตะโกนว่า “จงเป็นเช่นนี้ตลอดไป อย่าได้เปลี่ยนแปลงมากไปกว่านี้เลย หลวงพระบางที่รัก…”
ผมถ่ายภาพคนงานลาวไว้ ๑ บาน เขาจะรู้หรือเปล่าหนอว่าค่าแรงงาน ๑ คนที่เมืองไทยสามารถจ้างคนงานที่เมืองลาวได้ ๓ คน ที่เวียดนามได้ ๔ คน และที่พม่าได้ ๖ คน!!
เห็นรถแปลกตาคันหนึ่ง ผมคิดว่าต้องเป็นรถที่ใช้ในงานแต่งงานแน่ ๆ
ที่หน้าวัดหลวงฯ ผมเห็นผู้คนยืนจับกลุ่มกันอยู่ ถ้าจะเป็นขบวนเจ้าบ่าว!
เรื่องที่เกรงกันว่าเมื่อถึงช่วงเทศกาลที่พักจะหายาก ผมคิดว่าสำหรับหลวงพระบางคงไม่จริงซักเท่าไหร่ เพราะเดินไปทางไหนก็เห็นมีแต่เฮือนพัก มีตั้งแต่ dorm bed คืนละ ๓๐,๐๐๐ (๑๒๐ บาท) จนถึงระดับ villa และโรงแรม ๔-๕ ดาว!
กลับห้องพักคืนละ ๒๐๐ บาทที่ “Meunna Backpackers Hostel” ผมแวะไปถ่ายรูปเฮือนพักคืนละ ๔๐๐ บาท ที่เคยมาพักเมื่อเดือนเมษายน (ช่วงเทศกาลสงกรานต์) เอาไว้หน่อย…
กลับถึงที่พักแล้วครับ…
ที่นี่มีชากาแฟให้ชงดื่มฟรี บางครั้งก็มีกล้วยน้ำว้าวางไว้ให้ด้วย ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย เสียพลังงานไปกับการเดินไม่น้อย…ผมต้องรีบเติมพลัง ก่อนที่จะหลับซักงีบ (อิอิ มาเมืองลาว ยังไง ๆ ก็ต้องขอ sieste ซะหน่อย… เข้าเมืองตาหลิ่วอ่ะ) เข้าห้องไปคว้าถุง Muesli ออกมาตักใส่ถ้วยกาแฟแล้วเติมน้ำร้อนลงไป แค่นั้นก็เป็นอาหารกลางวันได้แล้ว แม้จะไม่ได้ใส่นม มันก็ยังอร่อยอยู่ดี…
่ก่อนเหยียดหลัง… ผมต้องวางแผนสำหรับวันพรุ่งนี้ไว้ก่อน อืมมม…ดู list บนกระดานดำแล้ว ผมอยากจะไปน้ำตก!
หนุ่ม reception รูปหล่อ ผู้ทำหน้าที่ดูแล hostel มีชื่อว่า “คร” หรือ “คอน” หรือ “คลอน” ไม่รู้ชื่อไหน? แนะนำว่าน้ำตกสวย ไปเช้ากลับเย็น ค่าบริการก็ไม่แพง!
ตกลงพรุ่งนี้ผมจะไปเที่ยวน้ำตก…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น