เดินทางท่องเที่ยวด้วยจักรยานตามสไตล์ลุงน้ำชา แม้ใช้เงินน้อยมาก...แต่ก็ได้พบเห็นสิ่งที่สวยสดงดงามพอ ๆ กัน (หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ) เมื่อเทียบกับการเดินทางแบบชะโงกทัวร์ซึ่งใช้เงินเป็นหมื่น
ดอกไม้สวยหรือน้ำใจงดงามจากผู้คนนั้นมีให้พบเห็นตลอดสองข้างทาง จากทางหลวงหมายเลข 1 (AH2) ผมปั่นจักรยานมุ่งสู่อุทยานแห่งชาติดอยจง (Doi Jong National Park)
ไปตามทางหลวงชนบทที่สร้างไว้อย่างดี มีป้ายบอก การจราจรไม่พลุกพล่าน ผมขี่จักรยานผ่านบ้านเรือน ร้านค้า และตลาดที่ดูสะอาดตา...
ไม่ต้องอาศัย GPS และเครื่องมือนำทาง แค่เพียงปั่นไปเรื่อย ๆ อาศัยดูป้ายบอกสถานที่ให้ตรงกับภาพที่บันทึกไว้ในสมอง...
ถึงบ้านนายาง...
ที่โรงเรียนนายางวิทยา...ผมแวะถ่ายภาพ
ตรงทางโค้งหน้าโรงเรียนมีร้านขายของชำตั้งอยู่ ตาแก่บ้านห้างฉัตรขอแวะเติมพลังหน่อยนะ อยากกินน้ำแข็งไส (ABC) อ่ะ...
ไม่มี ABC... มีแต่ไอติม
สั่งไอติมมากิน 1 ถ้วย (10 บาท)
นำมานั่งตักกินที่โต๊ะ... วางเป้สะพาย (backpack) ไว้ข้าง ๆ
กินไป...มองไปรอบ ๆ ยกกล้องขึ้นเก็บภาพเอาไว้...
คุยกับหญิงสาวเจ้าของร้านไปด้วย ผมสอบถามถึงความยากง่ายในเส้นทางที่เหลือสู่อุทยานแห่งชาติฯ รวมถึงชีวิตและความเป็นอยู่ในหมู่บ้านห่างไกลเช่นนี้ ใครผ่านมาผมก็ทักทายด้วยไมตรีจิต...
จากนั้นผมก็ออกเดินทางต่อ ปั่นจักรยานขึ้นไปตามทางหลวงหมายเลข 1014 สักพักนึง...ได้ยินเสียงแตรรถ มอเตอร์ไซค์ "ปี๊บ ๆ" ตามหลังมา มีเสียงตะโกนบอกว่า "ลุง...ลืมเป้" ผมหยุดรถ หญิงเจ้าของร้านไอติมนั่นเอง เธอขี่แมงกะไซค์นำเป้ที่ผมลืมไว้มาให้! (โอ...อีกแล้วหรือนี่? ตาแก่ขี้ลืม นี่มิใช่ครั้งแรกนะ)
ผมดีใจมาก...ถึงขนาดยกมือไหว้ด้วยความขอบคุณ รู้ดีว่าถ้าไม่นำเป้ขึ้นมาให้ ผมคงลำบาก หากรู้ตัวอีกทีว่าลืมเป้ไว้ที่ร้านไอติม!
มองดูนางฟ้าขี่จักรยานยนต์กลับลงไป...ด้วยความขอบคุณยิ่ง
ดอกไม้งามมีให้เห็นทุกแห่งหนจริง ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น