 |
| แผนที่จาก http://www.mrpumpy.net - thanks! |
แม้ใจหนึ่งอยากเล่าเรื่อง "Travellin' light ไปเขมร" ต่อ...แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะผมอยากเขียนเรื่องการท่องเที่ยวในเวียดนามที่ยังค้างไว้ให้หมดก่อน เกรงว่าหากปล่อยทิ้งไว้ อีกไม่นานก็ลืม หรือไม่ก็ไฟล์ภาพหาย หาสมุดบันทึกไม่เจอ ฯลฯ
หลังจากเรื่อง ล่องเรือมังกร เมื่อวันที่ ๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๘ ผมได้หยุดเรื่องการเดินทางไปเวียดนามครั้งที่ ๒ เอาไว้ก่อน!
จากนี้ไปขอกลับมาเล่าต่อ โดยเริ่มจากการผจญภัยที่เมืองเว้ ตั้งแต่วันที่ ๗ กรกฏาคม ๒๕๕๗ เป็นต้นไป...
เคยบอกว่าข้อผิดพลาดซึ่งทำให้การเดินทางของผมไม่ราบรื่นเท่าที่ควรคือการที่ผมไปซื้อตั๋วรถโดยสาร open bus จากบริษัททัวร์ที่ไม่ได้ระบุชัดเจนในตั๋วโดยสาร การต่อรถจากเว้ไปฮอยอันมีปัญหา เค้าไม่ให้ไปต่อ บอกว่าตรวจสอบไม่ได้ เรื่องนี้เป็นเหมือนก้างปลาติดคอ...กลืนอาหารไม่สะดวก!
วันที่ ๗ กรกฏาคม ๒๕๕๘ ผมบันทึกไว้ว่า...
กำลังปวดหัวเกี่ยวกับเรื่องการจองตั๋วกับบริษัททัวร์ข้างถนน แต่ยังหวังว่าจะแก้ปัญหาได้ ลุกจากที่นอนตอน ๗ โมงเช้า พบว่ามี hosteler เข้ามาอยู่เต็มหมดทุกเตียง อาบน้ำสระผม - แต่งตัวด้วยกางเกงขาสั้นลูกฟูก เสือยืดคอกลม - ออกไปต้มน้ำที่ครัว - ลงไปติดต่อที่เค้าน์เตอร์ เค้าพยายามช่วยติดต่อเรื่องตั๋วรถไปฮอยอันให้ ปรากฏว่าไม่สำเร็จ รู้สึกเสียใจในความผิดพลาดของตัวเอง
เดินไปที่สำนักงานบริษัท open bus - เจอสาวเวียดตัวอ้วนพูดเสียงดังฟังไม่รู้เรื่อง หนุ่ม ๒ คนพอฟังได้ เค้าบอกจะช่วย แต่ต้องรอก่อน!
เจ้าหน้าที่สาวมานั่งแทน ดูท่าทางดีหน่อย เธอช่วยติดต่อจนให้ความมั่นใจได้ว่าสามารถต่อรถไปฮอยอันได้แล้ว วันเดินทาง (วันที่ ๙) ให้ไปที่นั่นเวลา ๘.๓๐ น. - ดีใจ กลับที่พัก บอกว่า "The problem's been solved!"
ขึ้นห้อง - อาบน้ำอีกครั้ง เพราะอากาศร้อนเหลือเกิน - เหงื่อซึมตลอดเวลา
วันนี้คิดว่าจะไม่ไปไหนไกล ๆ นอกจากเดินเล่นแถว ๆ นี้ ขณะยืนอยู่ที่สี่แยกมีมอเตอร์ไซค์รับจ้างคนหนึ่งเข้ามาตีสนิท ชวนให้ใช้บริการนำเที่ยวของเขา เมื่อเห็นว่าผมไม่เอาด้วย เค้าก็บอกว่างั้นไปดื่มกาแฟคุยกันดีมั้ย! ผมบอกว่าถ้างั้นก็โอเค! และนั่นคือความผิดพลาดอีกครั้งของผม! ชายผู้ต่อสู้ชีวิตมาอย่างโชกโชนพาผมซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นร้านคาราโอเกะริมน้ำ...
ผมสั่งกาแฟเย็นมาดื่ม ๑ ถ้วย สารถีไม่เอาเครื่องดื่ม...แต่สั่งบุหรี่
เรานั่งคุยกันหลายเรื่อง...
ต้องระวังตัวอย่างที่สุด เมื่อเขาขอดูเงินไทยโดยบอกว่าไม่เคยเห็นมาก่อน ข้อนี้อย่าได้หลงเชื่อ ให้ปฏิเสธไปเลย ผมบอกว่าไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มาด้วย เก็บเอาไว้ที่โรงแรม เค้าโอดครวญต่อว่าเคยเป็นครูในช่วงสงครามเวียดนาม ตอนนี้อยู่ในสภาพขัดสนมาก ต้องการเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปเลี้ยงครอบครัว อยากให้ใช้บริการนำเที่ยว ๑ ของเขาซัก ๑ ชั่วโมง เมื่อผมถามว่าเท่าไหร่ คำตอบคือ "Just as you like." นั่นไง...เจออีกแล้ว เกลียดจริง ๆ วิธีการเช่นนี้! เมื่อผมปฏิเสธ เค้าก็บอกว่างั้นขอ $5 ต่อมาลดให้อีก...เหลือ $4
แม้เงินแค่ร้อยกว่าบาทจะมีความหมายต่อครอบครัวอย่างที่เค้าบอก แต่ผมก็ยังไม่ใจอ่อน กลัวถูกนำไปปอกลอก ยิ่งได้ยินว่าจะพาไปที่บ้านเพื่อดูชีวิตชนบท ผมยิ่งรู้สึกว่าน่ากลัว คุยไปก็เครียดไป รู้สึกว่าตัวเองผิดที่มากับเขา เปรียบได้กับโดนปลิงเกาะ ต้องสลัดให้หลุด!! ในที่สุดผมก็ตัดสินใจให้เค้าไป บอกว่าเดี๋ยวเดินกลับเองได้
สบายใจขึ้นเมื่อเค้าจากไป ผมนั่งต่ออีกพักนึงแล้วจ่ายเงินค่ากาแฟเย็นและบุหรี่ ทั้งหมด ๒๘,๐๐๐ ดอง (๓๘ บาท)
ขณะเดินออกจากซอย ผมมีความรู้สึกเหมือนเพิ่งหลุดออกมาจากกับดัก!
เลี้ยวขวาแล้วตรงไปที่เขื่อน ยืนอยู่บนสันเขื่อน...ผมมองเห็นร้านอาหารที่เพิ่งจากมา
ความผิดพลาดครั้งที่ ๒ แม้จะยังไม่หลวมตัวไปมาก แต่ก็ทำให้ความสุขของผมมลายไปเกือบสิ้น!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น