สิ่งที่อยากให้เพื่อน ๆ ได้เห็นก็คือความแตกต่างของการเดินทางท่องเที่ยวแบบติดดิน ทำให้ได้สัมผัสชีวิตและรู้จักผู้มีน้ำใจอย่างเช่นคุณพร ซึ่งการเดินทางอีกระดับหนึ่งอาจไม่ได้เจอ มิตรภาพซึ่งเกิดขึ้นริมถนนลูกรังคงไม่เหมือนกับที่เกิดบนที่นั่งของสายการบินใดสายบินหนึ่ง ชีวิตอย่างนี้แหละที่ผมอยากเขียนถึง แม้จะเป็นเรื่องน่าเบื่อก็ตาม...
ก่อนค่ำวันที่ ๙ ตุลาคม ๒๕๕๙ ผมหอบเจ้า Banian จักรยานพับเพื่อนยากลงจากรถไฟขบวน 408 มองหาทางไปยังสี่แยกหนองอ้อตามที่ระบุไว้ในนามบัตรที่ถืออยู่ ความตื่นเต้นเกิดจากการที่ต้องทำเวลาตามหาคุณพรให้พบก่อนฟ้ามืด จากสถานีรถไฟบึงพระ (1) ผมขี่จักรยานออกไปยังทางแยก (2) ถนนใหญ่...
เลี้ยวออกซ้ายไปยังตำบลท่าโพธิ์ (4) หาข้อมูลมาก่อนแล้วว่าจะต้องขึ้นสะพาน (3) ข้ามแม่น้ำ ระยะทางประมาณ ๑๐ กิโลเมตร...
ยิ่งปั่นก็ยิ่งมืด ยังอุ่นใจเมื่อหยุดถามชาวบ้านแล้วทราบว่ามาถูกทาง...
ในที่สุดก็ถึงจุดหมาย "ร้านพรเซอร์วิส" (5)
ร้านปิดไม่มีคนอยู่! ต้องโทรศัพท์ไปถาม คุณพรบอกให้ขี่ตรงไปจนถึงสะพานลอย (7) ผมหยุดที่เชิงสะพาน (6) คุณพรเดินข้ามจากฝั่งตรงข้ามมาหา เราทักทายกันด้วยความยินดี..
ไม่มีเวลามาก ผมพับจักรยานหอบขึ้นข้ามสะพาน ไปยังประตูบ้านหรู (8)
แค่อยากพบคุณพรและครอบครัวอีกครั้งหลังจากพบกันที่เมืองลาว บัดนี้สมประสงค์แล้ว ผมบอกคุณพรว่าต้องขึ้นรถไฟไปอยุธยาตอน ๖ โมงเช้า เจ้าบ้านบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้ ขอให้นอนพักให้สบายก่อน แล้วจัดที่นอนให้เป็นอย่างดี...
มันดีเกินไป ผมไม่ได้นอนบนเตียง แต่เอนกายหลับสนิทบนพื้นได้ทั้งคืน...
ตี ๔ ครึ่งวันที่ ๑๐ ตุลาคม ๒๕๕๙ ผมปั่นจักรยานจากบ้านคุณพรไปยังสถานีรถไฟพิษณุโลก...
ได้ข้ามสะพานก็แสดงว่าใกล้ถึงจุดหมายแล้ว...
ปั่นถึงตัวเมือง ผมเห็นผู้คนเริ่มออกทำมาหากินกันแล้ว...
ในที่สุดก็ถึงสถานีรถไฟพิษณุโลก...
สบายใจแล้วครับ อีกไม่นานก็จะได้เดินทางต่อไปยังอยุธยา...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น