ผมคงจะตกเทรน...หากไม่เขียนเรื่องคนอีสาน!
ผมรักคนอีสาน รักคนลาว เคยเดินทางท่องเที่ยวไป สปป. ลาว ผ่านจังหวัดอุบลราชธานีและสุรินทร์ ไม่เคยมีสักครั้งที่ผิดหวัง ไม่เคยถูกปองร้ายหรือมองด้วยสายตาหยามเหยียด ตรงกันข้ามกับในกรุงเทพมหานคร ผมแบกเป้ไปหยุดนั่งพักหน้าอาคารหรูแถวถนนสีลมเพื่อหยิบกินอาหารเช้าก็โดนหนุ่มผูกไทด์รูปหล่อออกมาไล่...ผมไม่เคยลืม ความเจ็บปวดจากผู้คนในเมืองศิวิไลซ์ แม้ที่ตลาดพลูบ้านเกิดเมืองนอนของผมเอง แค่จะเดินไปถ่ายรูปวัดราชคฤห์ ก็โดนชาวบ้านขับไล่ไม่ให้ผ่าน...ชาวกรุงมองมาด้วยสายตาชิงชัง
ไปลาวใต้ ต้องผ่านช่องเม็ก จังหวัดอุบลราชธานี
ที่อุบลฯ คนเดินทางอย่างผมปั่นจักรยานไปเที่ยววัดกุดคูณในซอยพโลชัย 7 ได้เวลาใกล้พระฉันเพลพอดี เป็นวัดแรกที่พระบอกว่าอย่าเพิ่งไป...ให้กินข้าวก่อน
อีกไม่กี่วันปั่นจักรยานผ่านด่านช่องเม็ก ไปถึงวัดขันธรารามบ้านวังเต่า
ถึงเวลาฉันเพลเช่นกัน พระก็เรียกให้ตาแก่เมืองรถม้ากิ๋นเข่านำ...
ผมไปสุรินทร์ เหมือนไปเมืองเทวดา มองหาสายตารังเกียจไม่เคยเจอ...
ได้พบพ่อเฒ่าควานช้างผู้เมตตา...
ยิ่งได้ไปเมืองจำปาสัก ความประทับใจล้นจนมิอาจบรรยาย ใคร ๆ ก็เรียกผมว่า "พ่อไหย่"...
กินข้าวก้นบาตร ที่วัดบนดอนแดงก็เคยมาแล้ว...
กรุณาดูสายตาของคุณแม่ชาวดอนแดงและลูกสาวเมื่อได้เห็นผมกับอาจารย์หมูกินอาหารที่จัดให้จนหมด...บอกว่าถ้ายังไม่อิ่มไปกินที่บ้านต่อก็ได้...
ขอร้องเถอะ อย่าด้อยค่าคนอีสานหรือคนลาวเลยครับ !
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น