แปลกใจว่า...ทำไมวัดวาอารามในจังหวัดลำปางจึงนิยมสร้างซุ้มประตูโขงให้ใหญ่โตงดงามเหลือเกิน?
หรือว่าจะเป็นเพราะคนเมืองเหนือเป็นคนรักสวยรักงาม (ดังที่เคยได้ยินผู้หญิงบางคนในอดีตกล่าวว่า "ตุ๊กบ่ได้กิ๋น บ่มีไผต๋ามไฟส่องต๊อง ตุ๊กบ่ได้นุ่งได้หย้อง ปี้น้องดูแควน") ด้วยวัฒนธรรมความเชื่อที่สืบทอดกันมา เขาจึงต้องเน้นเรื่องความสวยงามภายนอกไว้ก่อน ผมเห็นวัดบางวัดมีพระน้อยมาก (ตุ๊ลุงเฝ้าวัดต๋นสองต๋น) แต่ประตูโขงสร้างใหม่ใหญ่โต บางวัดวิหารเก่าล้ำค่าชาวบ้านก็ขอให้ทุบทิ้งสร้างใหม่ทาสีสดใส ที่วัดดอนไชยแห่งนี้ผมก็เห็นเช่นกัน...
ซุ้มประตูใหม่ (1) สร้างไว้หน้าอุโบสถใหม่ (5)
ประตูที่ใช้เข้าออกเป็นประจำก็มีอยู่ ผมเห็นเทวดานั่งพิทักษ์รักษาอยู่บนเสารั้ว...
และที่อดบอกไม่ได้คือ ประตูโขงเก่า (4) ซึ่งยังคงอนุรักษ์ไว้... อยู่ใกล้ศาลาผุพัง (3)...
ด้านหน้าซุ้มประตูเก่าผมเห็นศิลาฤกษ์ฝังไว้เมื่อวันที่ ๒๘ มกราคม ๒๕๕๕ ยังไม่ถึง ๑๐ ปี แต่สิ่งก่อสร้างประตูที่เห็นข้าง ๆ ดูโบราณกว่า! ฤาว่าเค้าวางศิลาฤกษ์ไว้ล่วงหน้า สำหรับประตูโขงใหญ่ (1) หน้าอุโบสถ (5) ที่ใช้เวลาสร้างนานหลายปี...
กล่าวว่าวัดนี้สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๔๔๐ ชื่อว่า "วัดบ้านเหล่า" อายุได้ ๑๒๔ ปี ศาลาซึ่งดูเก่า จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นวิหารเก่าสร้างคู่กับประตูโขงในสมัยนั้น?...
หอกลองไม้ (2) ซึ่งอยู่นอกรั้วคงจะสร้างในรุ่นเดียวกัน (ส่วนที่เป็นไม้)
หอฆ้องก็น่าจะเหมือนกัน...
ของเก่ากับของใหม่ต้องจัดให้เข้ากัน ผู้คนคิดดีที่ไม่ทำลาย!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น