ได้เวลากลับเข้าเมืองแล้ว ลาก่อนสวนกันดอว์จีที่จะอยู่ในความจดจำของผมตลอดไป...
ลาก่อนน้ำพุเย็นฉ่ำ...
ลาก่อนพุ่มไม้สวย...
พ้นจากสวนก็ไปเจอพ่อค้าแม่ค้าขายของกินเรียงรายตั้งแต่ประตูสวนไปจนถึงลานจอดรถ แปลกจัง! ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้กินอะไร ผมกลับไม่รู้สึกหิวแม้แต่น้อย!
ดีจังเลยที่ไม่มีใครให้ความสนใจ ผมไม่ถูกตามตื้อ...
เดินผ่านลานจอดรถซึ่งมีรถบัสทัศนาจรจอดอยู่หลายคัน รถบรรทุกก็มี จักรยานยนต์ก็มาก ผู้คนกำลังสนุกสนานกับเทศกาลสงกรานต์...
เดินไปตามเส้นทางที่เห็นอยู่ข้างหน้า เป็นคนเดียวที่ย่ำต๊อก พบเด็ก ๆ กำลังเล่นน้ำสงกรานต์ ผมยกกล้องถ่ายรูปให้ดู ทำท่าบอกว่าเดี๋ยวกล้องจะเปียก เด็กก็ไม่สาดน้ำใส่...
เลยได้โอกาสเก็บภาพมาฝาก...
เดินลูกเดียว....ผมมั่นใจว่าไม่หลง เพราะเห็นรถวิ่งออกมาจากสวนเป็นระยะ ๆ
ถึงถนนช่วงที่ทาขาวแดงห้ามจอด ผมก้าวต่อไปไม่หยุด...
ผ่านเขตหวงห้ามทางด้านซ้ายมือ คาดว่าคงเป็นทางเข้าเรือนรับรองของรัฐบาล...
ทุกประเทศก็เป็นเช่นนี้แหละ ผมไม่ให้ความสนใจ เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
จนถึงสามแยก (3) ด้านซ้ายมีป้ายห้ามต่างชาติผ่านเข้าไป ผมแกล้งเดินไปถามทหารยามถึงทางเข้าเมือง เค้าชี้ให้ไปทางขวา (4)...
เดินต่อไป...ผมกะว่าจะให้ถึงที่พักเลยล่ะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น