จากวัดสุปัฏนารามวรวิหาร ผมปั่นจักรยานออกไปตามถนนพรหมราช...
ระยะทางประมาณครึ่งกิโลเมตรก็ถึงซุ้มประตูที่เขียนบอกว่า "อาสนวิหารแม่พระนิรมล" ด้านหลังมีถนนงดงามนำไปสู่วิหาร...
ไม้กางเขนที่ตั้งเด่นชัดอยู่บนยอด ใครเห็นก็บอกได้ว่านั่นคือวัดคริสต์...
ผมแค่แวะเข้าไปถ่ายภาพ เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้เห็นข้างในวิหาร ซึ่งได้ทราบทีหลังว่างดงามมาก!
เว็บสังฆมณฑลอุบลราชธานี (The Diocese of Ubonratchathani) ได้ให้ข้อมูลไว้ดังนี้...
สมัยคุณพ่อมอรีส บริสซอง เป็นเจ้าวัดระหว่างปี ค.ศ. ๑๙๕๙ - ๑๙๖๘ ปรากฎว่าวัดอยู่ในสภาพทรุดโทรมมาก คุณพ่อจึงตัดสินใจสร้างวัดหลังใหม่ ห่างจากวัดหลังเก่าทางทิศตะวันตกประมาณ ๓๐ เมตร เริ่มวางศิลาฤกษ์เมื่อวันที่ ๒๖ พฤษภาคม ค.ศ. ๑๙๖๕ โดยสร้างเป็นคอนกรีตเสริมเหล็กทั้งหลัง ลักษณะเกือบเป็นวงกลม เส้นผ่าศูนย์กลาง ๒๕ เมตร ไม่มีเสากลางวัดเลย จุดคนได้ประมาณ ๑,๐๐๐ คน ผนังทำเป็นเสาตั้งเรียงซ้อนกัน มีช่องให้ลมผ่านได้ หลังคาเป็นแผ่นคอนกรีตเสริมเหล็กคล้ายกลีบดอกบัวขนาดใหญ่ 3 กลีบ มีช่องแสงปิดด้วยกระจกพลาสติกพาดจากยอดสูงตรงกลางยาวลงไปตามรอยเชื่อมของแผ่นหลังคาทั้ง ๓ ด้าน เพื่อให้แสงสว่างภายในวัดและตรงยอดศุนย์กลางของหลังคาของหลังคานั้นได้คิดตั้งไม้กางเขนสีทอง สูงจากพื้นดินประมาณ ๓๐ เมตร...เห็นปฏิทินและตารางนมัสการตั้งอยู่ที่รั้วด้านหน้า ผมกดชัตเตอร์เก็บภาพไว้อีก ๑ บาน...
เห็นวัดคาธอลิกทีไร ก็คิดถึงสมัยที่เคยร้องเพลงประสานเสียงในโบสถ์ครับ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น