เพื่อน ๆ ที่รักครับ! การเดินทางบนเส้นทางยาวไกลและยากลำบากนั้น นอกจากจะสร้างความอดทนให้กับนักผจญภัยแล้ว มันยังทำให้เราได้เห็นคุณค่าของ "น้ำ" ที่จะช่วยดับกระหาย และขจัดความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าให้ออกจากร่างกาย ถ้าเดินทางแบบสบาย ๆ เท้าไม่สัมผัสดิน ทุกอย่างสะดวกไปหมด ผมคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับความรู้สึกที่ยากต่อการลืมเลือนมาตลอดช่วงของการท่องโลกกว่า ๓ ทศวรรษ...
วันที่ ๙ เมษายน ๒๕๖๑ ผมเริ่มต้นปั่นจักรยานจากสถานีรถไฟ Gemas จังหวัด Tampin รัฐเนกรีเซมบีลัน (Negeri Sembilan) ข้ามเส้นแบ่งเข้าสู่รัฐมะละกา (Melaka) ตามเส้นทาง M13
ถึง Batang Melaka (1) ก็ประมาณ ๙ โมงกว่า ๆ
ระยะทาง ๓๔ กิโลเมตร ผมใช้เวลาเดินทางประมาณ ๓ ชั่วโมง รวมทั้งแวะกินข้าว และถ่ายรูปตามสองข้างทาง หนทางบางครั้งต้องขึ้นเขา อากู๋บอกว่าถ้าเป็นรถยนต์ก็วิ่งแค่ครึ่งชั่วโมงเอง...
ปั่นจักรยานมาอย่างโดดเดี่ยวด้วยความอดทน เหงื่อออกท่วมตัว ยังนึกขำอยู่ในใจว่าตั้งแต่ออกบ้านมายังไม่ได้อาบน้ำเลยสักครั้ง สืบเนื่องจากการเดินทางต่อเนื่องที่ไม่มีโอกาสได้แวะพักในโรงแรม ผมคิดว่าตัวคงเหม็นน่าดู...
บนเส้นทางขึ้นเขา บางครั้งปั่นไม่ไหวก็ต้องลงจูง เวลาประมาณ ๑๐ โมงกว่านิด ๆ อากาศเริ่มร้อน ผมจูงรถมาตั้งหลักบนทางราบ ความเหนื่อยทำให้เกิดทรงตัวไม่อยู่ ทั้งรถทั้งคนล้มลงข้างถนน แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่มีรถผ่านมา! ผมพยุงตัวลุกขึ้นตั้งหลัก ในใจคิดว่าถ้าได้อาบน้ำสักหน่อยคงจะดี! พอขี่จักรยานลงเนิน (2) มาได้นิดเดียว...ผมมองเห็นทะเลสาบอยู่ด้านขวามือ!!
ว้าว... พระเจ้าประทานแหล่ง refreshment มาให้แล้ว!!!
หาตำแหน่งที่เหมาะสม ผมเลี้ยวขวาข้ามถนนลงไปยังริมน้ำ (X) ทันที…
ต้องพาเจ้า banian ผ่านดงปาล์มไปหาที่ลงเล่นน้ำ...
ตรงนี้แหละลับตาคนดี ผมปล่อยให้เจ้าเพื่อนยากเอนตัวพักผ่อน...
มองเห็นน้ำใส ไม่รอช้าแก้ผ้าแล้วก้าวลงน้ำทันที น้ำเย็นชื่นใจ ผมดำน้ำผุดโผล่ และว่ายวนจนเต็มอิ่ม...
กอบโกยความสดชื่นไว้เต็มที่ เหลือทิ้งไว้ก็แต่เพียงรอยเท้าที่ก้าวขึ้นมาบนฝั่ง...
ได้เวลาเดินทางต่อแล้ว!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น