ระยะทางบนรางเหล็กจากกรุงเทพฯ ถึงปลายทางสุไหงโก-ลก คือ ๑,๑๔๓ กิโลเมตร ขบวนรถเร็ว 171 ต้องใช้เวลาวิ่งเกือบ ๒๑ ชั่วโมง !
ความเร็วโดยเฉลี่ยประมาณ ๕๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง เรียกว่านั่งกันจนก้นชาเลยล่ะ! ค่าโดยสารของคนหนึ่งคนกับจักรยานหนึ่งคัน บนตู้นั่งชั้น ๓ ระบายความร้อนด้วยพัดลม ตกแค่กิโลเมตรละ ๑ สลึงโดยประมาณ อะไรมันจะถูกขนาดนั้น!
อย่างที่เคยบอก ช่วงเดินทางกลางวันที่มีแสงสว่างให้ได้เห็นทิวทัศน์สองข้างทาง ไม่ว่าจะเป็นรถไฟหรือรถยนต์ ผมจะไม่นั่งหลับ เพราะมีอะไรให้ดูตลอดทาง บางครั้งผมก็บันทึกภาพเก็บไว้ทั้งจากนอกและในตัวรถ...
แม้แต่โปสเตอร์โฆษณา "แม่เมาะฮาล์ฟมาราธอนครั้งที่ 26" ที่ติดอยู่ข้างหน้าก็น่าสนใจ เดินทางจากลำปางมาไกลนับพันกิโลเมตร...ผมก็ยังได้เห็นภาพกิจกรรมของจังหวัดที่ตัวเองอยู่
ผมคิดถึงคุณสุมิตรขึ้นมาทันที ในใจคิดว่าหนึ่งในจำนวนนักวิ่งที่เห็นในภาพ น่าจะมีคนหนึ่งซึ่งเป็นคุณสุมิตร...
 |
| ภาพจาก facebook ของเจ้าของภาพ |
ตลอดเส้นทางผมไม่มีความง่วงเหงาหรือรู้สึกเบื่อเลย เก็บภาพไปเรื่อย รถไฟจอดที่ไหนนานหน่อย ก็กดชัตเตอร์มากขึ้น จนกระทั่งผ่านหัวหินเวลา ๕ โมงกว่า วิ่งต่อถึงประจวบคีรีขันธ์ท้องฟ้าก็เริ่มมืด ถึงเวลาหลับพักผ่อนแล้ว! ผมมาตื่นเอาเช้าวันใหม่ พร้อมที่จะสนุกสนานกับการเดินทางอีกครั้งก็เมื่อถึงสถานีชุมทางหาดใหญ่ รถจอดอยู่นานทีเดียว จากนั้นก็วิ่งต่อจนถึงสถานีเทพาตอน ๘ โมงเช้า!
ผ่านปัตตานี ยะลา และรามัน...
ลืมบอกไปว่าพอเลยหาดใหญ่มา ก็มีทหารเดินเข้ามาขอตรวจสัมภาระและบัตรประชาชนของผู้โดยสาร ตาแก่เมืองรถม้าทำหน้าตาวางเฉยอยู่ใต้รถจักรยานพับ บุรุษชุดลายพรางพร้อมอาวุธปืน M16 คงไม่อยากจะส่งภาษาด้วย ก็เลยเดินผ่านไป พอเข้าเขต ๔ จังหวัดภาคใต้...บรรยากาศสองข้างทางเริ่มตึงเครียด!
ในที่สุดขบวนรถเร็ว 171 ก็เข้าเทียบชานชาลาสถานีรถไฟสุไหงโก-ลกด้วยความราบรื่น....
ผมรู้ดีว่าการผจญภัยเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น