ไหวมั้ย...(ลุง)

8% ทางขึ้นเขาดูเหมือนว่าจะไม่หนักหนาสาหัสก็จริง... แต่สำหรับคนแก่วัยเกิน ๗๐ กับจักรยานเสือภูเขา ๙ สปีดนั้นท่าจะไม่ง่ายนัก!

 

 

 

อีก ๔ กิโลเมตรถึงจุดหมายอุทยานแห่งชาติดอยขุนตาล จากจุดนี้แหละ...เพื่อน ๆ เตรียมตัวได้เลย

 

 

ป้ายบอกทางขึ้นเขา ๘ เปอร์เซนต์ ยังดีที่ตาแก่พอมีแรง และมิได้ขึ้นแบบยาว ๆ ต่อเนื่องมากนัก ขึ้นแล้วก็ยังมีลงให้ได้ผ่อนคลาย...

 

 

 

ป้ายที่บอกว่า "ทางลงเขาลาดชัน โปรดใช้เกียร์ต่ำ (lowgear steep decent)" ผมอยากเห็นบ่อย ๆ

 

 

เหนื่อยนักก็พักได้... 

 

 

  

 

ป้ายน้ำตกห้วยน้ำแป๊บบอกผมว่า ๒ กิโลเมตรต่อจากนี้จะโหดแล้วนะ!  

 

 

น่าจะเป็นหนึ่งในเส้นทางที่ลืมไม่ลง (unforgettable trails) สำหรับผม....

 

ป้ายลงเขา 8% ที่เห็น มิใช่ป้ายที่ให้กำลังใจ เพราะผมถ่ายย้อนกลับไปยังเส้นทางที่เพิ่งปั่นขึ้นมา

 

กว่าจะขึ้นมาถึงตรงนี้แทบลมจับ!

 

ถึงหลักกิโลเมตรที่ 27 อ่า...อีกโลเดียว! แต่พลังงานแทบไม่เหลือหรอ 

 

 

 

ขึ้นเขายาวววว... ตัวเลข 27++ นั่นเท่านั้นที่บอกผมว่าสู้ ๆ แต่ก็รู้ว่าขาไม่มีกำลังพอที่จะปั่นขึ้นได้แล้ว ผมต้องลงจูง... ตอนนี้ไม่ได้นับรอบการปั่นแล้ว แต่นับก้าวที่ย่างไปข้างหน้า ๒๒ ก้าว... ๔๔ ก้าว แล้วหยุดหายใจ!

 

 

 

รถปิกอัพคันหนึ่งวิ่งผ่านมาแล้วหยุดจอดทันที ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เปิดประตูเดินลงมาหยุดตะโกนถามว่า "ไหวมั้ย?"  ผมอยากเติมอีกคำว่า "ไหวมั้ย...(ลุง)" ท่าทีบ่งบอกว่าถ้าไม่ไหวก็จะให้ผมยกจักรยานขึ้นกระบะหลังไป ใจนึงผมก็อยากทำเช่นนั้น แต่คิดว่ามันมิใช่จักรยานพับแบบเจ้า Banian ที่เคยยกขึ้นท้ายรถอาจารย์จตุรัสเมื่อหลายปีที่แล้วตอนหมดแรงอยู่บนยอดดอยจากไซยะบูลีกลับไทย แต่เจ้า Bruser เป็นเสือภูเขาและอีกประการนึงคือความพยายามใกล้จะสำเร็จแล้ว เหลืออีกเพียงไม่เกิน ๑ กิโลเมตรเอง ผมขอจูงและปั่นไปให้ถึงจุดหมายดีกว่า เจ้าหน้าที่ใจดีผู้นั้นหันกลับไปขึ้นรถเดินทางต่อ ผมรีบยกกล้องเก็บภาพไว้ได้ ๑ บาน...

 

ผมทั้งปั่นทั้งลงจูง ระยะทางไม่ถึงครึ่งกิโลเมตรแต่มันเหมือนว่าไกลเหลือเกิน ในที่สุดก็พ้นทางชัน ผ่านเส้นแบ่งเขตลำปาง-ลำพูน (L) ขึ้นมาถึงจุดพักตรงทางโค้ง (1)

 

 

หยุดจอดนั่งพัก แล้วเก็บภาพดอกหญ้าและทัศนียภาพรอบข้างมาอวดเพื่อน ๆ

 

 

รู้สึกดีใจในความสำเร็จ...

เสียง "ไหวมั้ย...(ลุง)" ยังคงดังก้องอยู่ในความทรงจำ!