๑๒ พฤษภาคม ๒๕๒๘... เกือบ ๘ โมงเช้า ผมเดินออกจากสนามบินการาจี (เมื่อคืนนี้อาศัยสนามบินเป็นที่นอน) ผ่านบรรดาคนขับแท็กซี่ที่ส่งเสียงเรียกระงม เห็นแขกหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่หน้า Rest House จึงตรงเข้าไปถามถึงรถเมล์เข้าเมือง เขาชี้ให้ดูรถที่กำลังเคลื่อนออกจากท่า ผมรีบวิ่งออกไปโบกให้เค้าจอด ขณะกระโดดขึ้นทางประตูหน้า...เห็นคนชับฉีกยิ้มให้!
น่าแปลกใจที่แขกตัวใหญ่กว่าคนไทย แต่รถเมล์ช่างเล็กเหลือเกิน ทางขึ้นก็แคบ แบกเป้ขึ้นรถลำบากหน่อย ที่นั่งก็คับแคบ พอกระเป๋ามาเก็บเงินให้ไป ๕ รูปี เค้าทอนให้ ๓.๒๕ รูปี แสดงว่าค่าโดยสารจากสนามบินเข้าเมือง ๑.๗๕ รูปี
รถแขกไม่ว่าจะเป็นรถเมล์
รถน้ำมันหรือรถบรรทุกต่างประดับประดาด้วยลวดลายงดงาม
รถเมล์ไม่มีกริ่งหรือออด ผู้โดยสารจะลงก็ใช้มือตบที่ตัวถัง
เสียงดังฟังแล้วน่าตกใจ (บังกลาเทศก็ใช้วิธีนี้) เช้านี้ผู้โดยสารมีไม่มาก ไม่มีใครต้องยืน เสียงกระเป๋าตะโกน "ซารา ๆ" เรียกผู้โดยสารไปตลอดทาง...
ระยะทางจากสนามบินเข้าเมืองประมาณ ๑๐ กว่ากิโลเมตร ถนนดีทีเดียว รถก็ไม่มีมาก ร้านรวงส่วนใหญ่ยังไม่เปิดเพราะยังเช้าอยู่...
ผมนั่งอ่านแผนที่ไปตลอดทาง มองผ่านหน้าต่างรถซ้ายที...ขวาที เผื่อว่าจะพบสถานที่หรือป้ายชื่อถนนที่ปรากฏบนแผนที่
พอรถวิ่งข้ามทางรถไฟก็ประมาณได้ว่าใกล้จะถึงตัวเมืองแล้ว ถึงสี่แยกเห็นมีคนลง ผมก็ลงตาม...คิดว่าจากตรงนั้นน่าจะเริ่มเดินหาที่พักได้แล้ว
ก่อนก้าวลงจากรถ ผมตะโกนขอบคุณเสียงดัง คนขับยิ้มและเอียงคอให้!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น