 |
| แผนที่จาก tourismcambodia.org |
รถวิ่งบนทางหลวงหมายเลข 6 จากเสียมเรียบ (1) ๕๖ กิโลเมตร ถึงเมืองกระลัญ (Kralanh) (2)...
ที่นั่งหมายเลข ๑๓ ของผมอยู่ทางซ้าย (ด้านเดียวกับคนขับ) เห็นฝรั่ง ๒ ผัวเมียสูงวัยนั่งอยู่ด้านขวา...
ตาแก่จากเมืองไทยผู้มาคนเดียวแห้งเหี่ยวหัวโตได้แต่นั่งมองข้างทางแล้วยกกล้องขึ้นเก็บภาพผ่านกระจกรถเป็นระยะ ๆ
ตำรวจขะแมร์ก็ตั้งด่านเหมือนกันแฮะ!
จาก "กระลัญ" (2) รถวิ่งอีก ๕๒ กิโลเมตรก็ถึง "ศรีโสภณ" (3)...
ที่ศรีโสภณ รถไปจอดหน้าตึกของ Capitol Tours ซึ่งผมเคยมาแล้ว (ตอนนั้นนั่งรถมาจากพระตะบองเพื่อต่อรถไปปอยเปต) จุดนี้จอดนานหน่อยให้ผู้โดยสารเข้าห้องน้ำ
มีผู้โดยสารขึ้นใหม่ เป็นฝรั่งหนุ่มสาวจากพระตะบอง...
มานั่งอยู่ข้างหน้าผม...
ผมไม่ได้ลงจากรถ นั่งมองผ่านกระจกหน้าต่างดูชานชาลาท่ารถเมืองศรีโสภณที่เคยไปเดิน...
ได้เวลารถออกเดินทางต่อ นึกแล้วว่าจะต้องได้เห็นรูปสลักพระพรหมตรงวงเวียนใจกลางเมือง... ผมจับภาพได้แค่เนี้ยเอง
จากศรีโสภณ (3) ไปปอยเปต (4) ต้องวิ่งอีก ๔๕ กิโลเมตรไปตามทางหลวงหมายเลข 5...
ในที่สุดก็ถึงเมืองปอยเปต (4)...
ก่อนรถจะจอดที่ปลายทางให้ผู้โดยสารลง มีเด็กรถเอาสติกเกอร์สี่เหลี่ยมเล็ก ๆ (๑" x ๑") สีน้ำเงินมาแจกให้...
ได้ยินฝรั่งสอบถามเด็กรถแล้วสื่อสารกันไม่รู้เรื่อง...ผมสรุปเอาเองว่าตอนนี้หมดหน้าที่ของรถบัสแล้ว ผู้โดยสารจะต้องลง แล้วเดินผ่านด่านเขมรข้ามพรมแดนไปยังฝั่งไทย คงจะมีรถของไทยรับไปส่งที่อนุสาวรีย์ชัยฯ อีกต่อนึง ไม่รู้หละ! เค้าจอดให้ลงก็ต้องลง ผมรับเป้มาแล้วสะพายขึ้นบ่าแล้วออกเดินสู่ด่านเขมร...
กำสติกเกอร์สีน้ำเงินไว้แน่น ผมคิดในใจว่านี่คือตั๋วรถจากตลาดโรงเกลือไปอนุสาวรีย์ชัยฯ? แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่ารถอยู่ที่ไหน? ไม่มีคนนำทาง...ผมต้องแบกเป้ข้ามแดนไปหาคำตอบเอาเอง เดินลิ่วนำหน้ากลุ่มผู้โดยสารที่มาด้วยกันตรงไปยัง ตม. เขมรเลย...
ดันไม่เกาะกลุ่มกับพวกที่มาด้วย... ผมรู้สึกโดดเดี่ยวและเริ่มเครียด!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น