เวลาเห็นป้ายจราจรคำว่า "หยุด" ไม่ว่าจะเป็นภาษาไทยหรือลาว ผมมักจะคิดถึงตอนเป็นนักเรียนเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเปิดการอบรมก่อนออกใบขับขี่ให้ วันนั้นวิทยากรบอกเสียงดังว่า "หยุด" คือหยุด...ไม่ใช่ชะลอ ผมก็ยังสงสัยอยู่นะว่าทุกวันนี้เราปฏิบัติตามกฎจราจรอย่างเคร่งครัดหรือเปล่า?
สำหรับนักเดินทางแล้ว ป้ายชี้ทางอย่างที่เห็นนี้ นับว่าช่วยได้มากทีเดียว....
ทีแรกผมตั้งใจว่าจะพักอยู่ปากลายซัก ๑ คืน...แล้วค่อยปั่นไปบ้านน้ำปุย
พอดีจะได้อาศัยรถคนไทยใจดีไปไซยะบูลี... ผมถือโอกาสเดินชมเมือง "ปากลาย" ในระหว่างจอดรับประทานอาหารกลางวัน
เก็บภาพมาฝากเพื่อน ๆ
เมืองเล็ก ๆ แค่เป็นทางผ่าน จริง ๆ แล้วไม่มีอะไรน่าสนใจจนถึงกับต้องอยู่พัก ๑ คืน ถ้าหากสามารถหารถได้...ผมอยากแนะนำให้เพื่อน ๆ หาอาหารกลางวันกิน เดินเก็บภาพเมืองเปื้อนฝุ่นอีกพักนึงแล้วออกเดินทางต่อไปยังเมืองอื่นเลย
ไปถึงปากลายวันที่ ๑๑ เค้ายังไม่เล่นน้ำสงกรานต์กันหรอก ที่เห็นเป็นแค่การฉีดน้ำรดถนน...
เห็นป้ายห้ามจอดรถปิดทางขึ้นโรงเรียน...
ผมอยากเห็นโรงเรียนอยู่แล้ว ขอเดินขึ้นไปดูหน่อย...
แสงแดดร้อนเปรี้ยงตอนเที่ยงวันผสมกับปริมาณฝุ่นที่กระจายคลุ้งทำให้ "ปากลาย" คลายเสน่ห่์ที่จะดึงดูดให้อยู่ต่อ!
ร้านอาหารอย่างเนี้ยแหละที่ผมมักจะยึดเป็นที่พึ่งยามโหยหิว แต่วันนี้ขอผ่านเลยไปนั่งกินเต้าส่วนที่ร้านขนมข้าง ๆ โน่น
จากปากลายเพื่อน ๆ สามารถนั่งรถโดยสารไปไซยะบูลีได้เลยครับ
การเดินทางผ่านด่านภูดู่มา "ปากลาย" ของผมได้บรรลุเป้าหมายแล้ว.... ผมกำลังจะอาศัยรถคนไทยด้วยกันไปไซยะบูลี
ลาก่อนเด้อ "ปากลาย" สะบายดี!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น