ภาพข้างบนนี้บันทึกไว้เมื่อ ๓๑ ปีที่แล้ว ที่บ้านพักของพี่อาลีในเมือง Dhaka ระหว่างการเดินทางไปพม่า, บังกลาเทศ และอินเดีย ทริปต่างประเทศครั้งแรกของผม!! ซึ่งผมได้บันทึกไว้ว่า...
๒๓ กรกฏาคม ๒๕๒๖ - ตื่นเวลา ๖.๐๐ น. อาบน้ำสระผม แต่งตัว กินอาหารเช้ากับพี่อาลีอีกมื้อ แล้วออกจากบ้านเวลาประมาณ ๘.๑๐ น. ไปแวะที่บ้านของชายผู้ร่ำรวยคนหนึ่ง ทำให้ได้เห็นถึงความแตกต่างในการดำรงชีวิตอย่างชัดเจน จากนั้นพี่อาลีก็พาไปส่งที่สนามบิน...ขณะนี้พี่อาลีกำลังพำนักอยู่ในกรุงเทพ ก่อนเดินทางไปเขมรในวันอังคารที่จะถึง ผมจะต้องไปพบให้ได้ ได้ส่งเมลไปล่วงหน้าแล้วว่า...
Undoubtedly, it's nice talking to you on the phone tonight. It's true that after 31 years since you wrote me your address in Khulna <em>(on the attachment)</em>, I still remember you so well and always have a great impression of the old days. On the bus from Chittagong to Dhaka, God guided your friend, Nasiruddin Almed, to sit close to me and take me to meet you, the editor of the Daily Tribune. I do remember staying at your house in Dhaka, eating and chatting with you. You also showed me the printing office and took me to a rich man's house having carpets made of tiger skin.On the day you sent me at the airport, you kindly gave me a big hug. No matter how far it is, I would love to come and claim that hug.
เดินทางไปกลับลำปาง-กรุงเทพ รวมระยะทาง ๑,๒๐๐ กิโลเมตร เพื่อพบพี่อาลีเพียง ๒-๓ ชั่วโมง เป็นการพบอีกครั้งหลังจากผ่านมา ๓๑ ปี แม้จะเหนื่อยยากแค่ไหน...ผมก็ต้องทำให้ได้! โชคร้ายที่เกิดปวดฟันขึ้นมา เหมือนตอนก่อนไปเวียดนามเลย ผมต้องกินยาระงับปวดเอาไว้ ยังไง ๆ ก็ขอให้เดินทางไปพบพี่ผู้อารีก่อนก็แล้วกัน
การเดินทางครั้งนี้ก็ต้องอิมโพไวซ์อีกเหมือนเดิม ก่อนค่ำผมจะควบมอเตอร์ไซค์ไปสถานีขนส่งแล้วไปหารถเอาที่นั่น!
อยากรู้จังว่าหน้าตาของพี่อาลีจะเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น