ระยะทางประมาณ ๑ กิโลเมตรบนถนนที่ยังว่างอยู่ ผมเดินแข่งกับพระอาทิตย์ที่กำลังถีบตัวลอยสูงขึ้น ผ่านย่านการค้าซึ่งอีกไม่นานก็จะคึกคักด้วยรถราและผู้คน....
ในที่สุดก็ถึงตลาดกลาง (2)...
รถไปพระตะบองวันนึงมีหลายเที่ยว ผมมาทันได้ไปเที่ยวแรก...
ซื้อตั๋วได้แล้วจ้า...
ได้ตั๋วแล้วก็ไปขึ้นรถซึ่งอาจไม่หรูหราแบบรถทัวร์ชั้นดี แต่จะกลัวอะไรในสิ่งที่ชาวบ้านทั่วไปเค้าทำกัน มันคือประสบการณ์แท้จริงสำหรับนักเดินทางมิใช่หรือ?
มีช่องว่างระหว่างเบาะ พอให้คนขายาวอย่างผมได้นั่งอย่างสบาย ๆ เค้าแจกน้ำดื่มและผ้าเย็นให้ด้วย!
ออกเดินทางแล้วครับ...
ลาก่อนพนมเปญที่รัก...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น