หาได้พูดเกินความจริง เมื่อรถไฟเข้าเทียบชานชาลา แค่ใช้มือขวาจับที่เฟรมจักรยานแล้วยกขึ้นมาไว้ใต้วงแขน ผมสามารถพาจักรยานน้ำหนัก ๙ กิโลกรัมก้าวขึ้นรถไฟได้อย่างสบาย ๆ ถ้าเป็นรถดีเซลรางขบวนท้องถิ่น ในวันธรรมดาซึ่งมีผู้โดยสารไม่มาก มักจะหาที่นั่งให้ตัวเองและที่ยืนให้เจ้า Banian ได้เสมอ เบาะนั่งข้างประตูขึ้นลงเป็นจุดที่ดีที่สุด...
วันนี้ผมพาเจ้าเพื่อนยากขึ้นรถไฟฟรีจากสถานีห้างฉัตรไปเชียงใหม่อีกครั้ง อยากเล่าบรรยากาศการเดินทางที่เพลิดเพลินและนำภาพมาให้เพื่อน ๆ ดูอีกสักหน่อย จากสถานีห้างฉัตร ผมจำชื่อสถานีต่อ ๆ ไปได้หมดแล้ว ยิ่งโดยสารบ่อยขึ้น ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันใช้เวลาน้อยลงเรื่อย ๆ ถ้ารถไม่เสียเวลา แค่ ๒ ชั่วโมงก็ถึงเชียงใหม่แล้ว...
ภาพสองข้างทางช่างเขียวเย็นตาดีเหลือเกิน...
เมื่อรถเปิดไฟก็แสดงว่ากำลังจะเข้าถ้ำขุนตาน...
เก็บภาพมาฝากเพื่อน ๆ หน่อยนะ
เข้าอุโมงค์รถไฟที่ยาวที่สุดในประเทศไทย ระยะทาง ๑,๓๕๒.๑๕ เมตร ข้างนอกมีแต่ความมืด!
พ้นอุโมงค์ไปจอดที่สถานีขุนตาน...
จากสถานีหนองหล่ม.... ต่อไปคือสถานีลำพูน
แล้วก็ถึง "ป่าเส้า" ผมเคยเล่าให้ฟังแล้ว...
เลื้อยไปอีกไม่นาน เจ้างูยักษ์ก็ถึงสารภี...
นั่งรถดีเซลราง เวลาจะลงที่สถานีใด ก็ต้องรอให้รถหยุดสนิท ไฟเขียวติดสว่าง ถึงกดปุ่มเปิดประตูได้...
เพื่อน ๆ ที่รักครับ ถึงเจียงใหม่แล้วเน้อ.....
กางจักรยาน (unfold) ออกแล้วลุยต่อได้เลย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น