ดูชื่อวัดก่อนดิ หุหุ ชื่อวัดสถานีรถไฟคงไม่มีซ้ำอีกแล้วทั่วแผ่นดินไทย ด้วยพื้นที่ในโฉนด ๑๓ ไร่...วัดนี้ถูกโอบล้อมด้วยต้นไม้สูง สิ่งที่ผมได้สัมผัสคือสายลมเย็นซึ่งพัดมาตลอดเวลา ทำให้ไม่รู้สึกร้อนทั้ง ๆ ที่แดดเปรี้ยง!
วัดโดยทั่วไป เสียงที่ได้ยินมักจะเป็นเสียงเห่าของหมาวัดซึ่งทำให้ถึงกับก้าวขาไม่ออก แต่ที่วัดสถานีรถไฟ ผมกลับได้ยินเสียงคอรัสของไก่วัดซึ่งมีมากถึง ๑๐ ตัว...
ส่วนสุนัขวัดมีอยู่ ๖ ชีวิต รวมทั้งเจ้าลิ้นดำตัวที่เห็น ก็ไม่มีตัวไหนทำท่าเป็นอริ...
แลเจ้าตัวน้อยที่ชอบกระโดดขึ้นไปนอนบนเก้าอี้ ดูเหมือนว่ามันจะพยายามยกระดับตัวเองให้สูงกว่าเพื่อน ๔ ขาด้วยกัน...
และสัมผัสซึ่งหาที่ไหนไม่ได้คือ ความเย็นจากปลายจมูกของสุกรวัดที่ยื่นเข้ามาดมกลิ่นแข้งขาผู้มาเยือน... พร้อมกับส่งเสียงอู๊ด ๆ เหมือนกับว่าจะทักทาย
ท่านรองเจ้าอาวาสวัดสถานีรถไฟบอกว่าที่เห็นคือ หมูแม่ลูกซึ่งตัวพ่อนั้นตายไปแล้ว....
ผมพูดได้ว่าวัดนี้มีทั้งหมู หมา กา ไก่ เพราะบนไม้ใหญ่อุดมด้วยนกกา...
ด้านข้างติดกับทางรถไฟ...
มีศรัทธาอาสาเทปูนพื้นให้ทั่วบริเวณ แต่วัดนี้ขอที่จะมีผืนดินเหลือไว้บ้าง มิฉะนั้นก็จะร้อนระอุไปทั่ว...
ต้นบุนนาคข้างศาลาอเนกประสงค์จะออกดอกขาวโพลนทุกปี...
วัดสถานีรถไฟ สำหรับผมแล้ว...ไปครั้งเดียวคงไม่พอ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น