มาถึงที่นี่เวลาประมาณ ๑๑ โมง เหมาะที่สุดสำหรับการเดินหาที่พัก ผมคิดในใจว่า...ถ้าไม่ได้ คงต้องไปขอนอนที่วัดพระธาตุบาลิง ซึ่งเป็นวัดไทย!
ไม่ต้องนอนวัดแล้ว...ผมใช้เวลาไม่ถึง ๑๐ นาทีก็หาโรงแรมได้! ไม่ต้องใช้แผนที่ เข็มทิศ หรือระบบ GPS แค่แบกเป้ออกจากสถานีขนส่ง (1) เดินดูไปเรื่อย ๆ ปล่อยให้สัญชาตญาณนำทาง ไปหยุดอยู่ตรงทางแยก (2) พบโรงแรมแล้วล่ะ แต่คิดว่าคงแพง น่าจะลองหาที่อื่นดูก่อน ผมเดินไปถามชายคนหนึ่งตรงหน้าอาคารพาณิชย์ (3) เค้าชี้ไปข้างหน้า... บอกว่ามีโรงแรมอยู่ข้างร้านสนุ๊กเกอร์ (4)
นั่นไง! เจอแล้ว ผมเห็นประตูที่เปิดอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นโรงแรมหรือเปล่า!
โอกาสที่จะเดินตกร่องระบายน้ำนั้นมีสูงมาก ผมถ่ายภาพมาให้เพื่อน ๆ ได้ดู ฉะนั้นทุกย่างก้าวจึงต้องระวังระวัง ไม่ใช่ว่าพอพบแล้วก็รีบเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไป หากก้าวพลาดพลั้งตกลงไปขาแข้งหัก ทริปนี้ก็เอวังทันที!!!
เดินขึ้นไปเถอะ...ไม่ต้องกลัว! ผมเคยพัก Backpacker Hostel ในโกตาบารูมาแล้ว ต้องขึ้นบันไดไปอย่างนี้แหละ...
ในที่สุดก็เจอโรงแรมอยู่ข้างบน...
มีชายคนหนึ่งเฝ้าอยู่ เค้าพาไปดูห้องแล้วบอกว่าคืนละ ๓๐ ริงกิต ผมต่อเหลือ ๒๐ ริงกิต แต่แกไม่ให้! ในที่สุดก็พบกันครึ่งทางคือ ๒๕ ริงกิต ผมจ่ายเงินแล้วรับกุญแจห้องมา...
ได้ที่พักแล้ว เป็นโรงแรมไม่มีชื่อ ซ่อนตัวอยู่บนอาคารพาณิชย์...
ห้องหมายเลข 4 คือที่ซุกหัวนอนในคืนนี้...
ห้องน้ำอยู่ข้างนอก มี ๒ ห้อง สภาพดูแทบไม่ได้...
ไม่เชื่อก็ให้ดูที่กลอนประตู...
หรือไม่ก็ฝักบัว...
ฝาชักโครกก็ไม่มี...
เวลาจะชักโครกที ก็ต้องใช้มือล้วงลงไปดึง...
ก็ยังดีที่บานเกล็ดหน้าต่างที่นี่สภาพไม่เลวร้ายเท่าของโรงแรมฟ้าอันรุ่ง...
หลังจากการสำรวจ ผมบอกตัวเองว่าที่ซุกหัวนอนคืนละ ๒ ร้อยกว่าบาทได้แค่นี้ก็ดีแล้ว วันพรุ่งนี้ได้พัก hostel ในปีนังคงจะดีกว่านี้!
ขณะนี้ก็ได้เวลาออกเที่ยวแล้ว!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น