เคยเดินเก็บภาพนักท่องเที่ยวที่กำลังนั่งรอชมขบวนแห่อยู่บนทางเท้าของสะพานนวรัฐ...
วันนี้ได้ปั่นจักรยานผ่านมายังจุดที่เคยทิ้งรอยเท้าและรอยล้อจักรยานไว้...
เปลี่ยนจากกล้องฟิล์มมาเป็นกล้องดิจิตอล ผมหยุดยืนบันทึกภาพโบสถ์โรงเรียนเชียงใหม่คริสเตียน...
กล้องสมัยใหม่สามารถดึงภาพมาได้ใกล้กว่า...
ต้นไม้ใกล้เคียงสูงใหญ่ขึ้น ทำให้ส่วนประกอบของสะพานดูเล็กลง...
สามล้อปั่นก็ยังคงมีให้เห็น ในขณะที่เมืองเชียงใหม่มีรถประจำทางให้บริการในราคา ๑๐-๑๕ บาท
ทางฝั่งทิศตะวันตก เห็นสี่แยกพุทธสถาน ผมรู้สึกได้ถึงทุก ๆ เช้าที่ปั่นจักรยานไปโรงเรียน
ถึงสี่แยกอุปคุต จุดที่คอนแทคเลนส์กระเด็นหลุดออกจากตาของผมในขณะยืนอยู่บนรถกระบะมากับเพื่อน ๆ เทคนิคกรุงเทพฯ (ปี ๒๕๑๓ หรือ ๒๕๑๔ ประมาณนั้น) ผมปั่นจักรยานไปตามถนนท่าแพจนถึงสะพานแม่ข่า...
เก็บภาพคลองแม่ข่า และย่านกำแพงดินซึ่งหนุ่ม ๆ สมัยนั้นรู้จักกันดี มองทะลุไปถึงโรงแรมแม่ปิงซึ่งเคยนั่งเคาะเปียโนอยู่ที่นั่น...
ไม่ยอมให้เสียเวลา...ผมจูงจักรยานข้ามถนนไปยังซุ้มประตูของวัดแสนฝางที่เห็นอยู่ข้างหน้าทันที!
เรื่องราวของสะพานแม่ข่า ถนนท่าแพ และกำแพงดินยังคงหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ ถ้าให้เล่าก็คงต้องเปลืองพื้นที่อีกมาก วันนี้ขอเขียนถึงสิ่งที่เห็นในปัจจุบันจะดีกว่า!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น