คนแบกเป้จากเมืองรถม้าเมาเหล้าซะแล้ว! แค่ดื่มแก้วเดียวเอง (แต่ริน ๒ ครั้ง อิอิ) รู้สึกว่าจะ improvise ออกนอกคีย์จนหาทางกลับคีย์เดิมไม่ได้!
ไปห้องน้ำแล้วกลับมานั่งอีกไม่นาน ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดเปลี่ยนใจตอนไหน ผมคิดที่จะนั่งรถกลับเมืองสิง ไม่อยากไปเชียงกกซะแล้ว! ลุกขึ้นถามสาวที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ว่ารถไปเมืองสิงออกกี่โมง? คำตอบคือบ่ายโมงครึ่ง ผมยกนาฬิกาขึ้นดู โห…๑๓.๒๘ น. แล้ว!! ผมหันหลังไปบอกลาชายใจดีจากเมืองหล้าทั้ง ๓ คน ยกเป้ขึ้นหลังแล้วรีบจ้ำอ้าวออกจากร้านอาหารทันที! ต้องไปให้ทันขึ้นรถ แต่ก็ยังไม่วายหยุดถ่ายภาพปั้มน้ำมันเมืองลองเอาไว้อีก ๑ บาน
พอถึงท่ารถ… ผมรู้สึกดีใจที่ยังเห็นรถคันที่นั่งมาเมื่อเช้านี้จอดอยู่
รถกำลังจะออกพอดี หญิงคนเก็บค่าโดยสารบอกว่าจ่ายเงินได้เลย ไม่ต้องซื้อปี้ เธอรับเงิน ๓๐ พันกีบใส่กระเป๋าเหมือนกระปี๋รถเมล์เขียวที่วิ่งระหว่างลำปาง-เชียงใหม่…
คนขับบอกให้ผมนั่งเบาะหน้าสุดได้เลย…
ยังไม่สร่างเมา ผมต้องหลับตา ไม่สามารถมองภาพข้างหน้าได้เหมือนตอนปกติ…
พอรถออกวิ่ง ผมมีอาการมึนเมาหนักขึ้น โชคดีที่ไม่รู้สึกอยากอ้วก แต่ก็ปวดหัวหนึบ ๆ จนตาลาย (คิดว่าความดันคงจะสูงปี้ด) มีความรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิด ต้องหายใจลึก ๆ พยายามประคองตัว ไม่ให้เกิดอะไรขึ้น…
เป็นเวลา ๒ ชั่วโมงที่ต้องเผชิญกับความรู้สึกเหมือนใจจะขาด ผมพยายามทำใจให้สงบเมื่อหัวถูกบีบ ล้วงยาหม่องน้ำออกมาทาขมับ ป้ายจมูก และสูดดม ผมนั่งหลับเป็นระยะ ๆ
แต่ก็ยังคงฝืนกายถ่ายภาพผ่านกระจกไว้ได้อีกหลายบาน…
อิจฉาเด็กน้อยที่นอนอยู่ข้าง ๆ คนขับจังเลย…
รถวิ่งเข้าเมืองสิง นาฬิกาบอกเวลา ๑๕.๒๓ น. คิดว่าไม่มีรถโดยสารต่อไปหลวงน้ำทาอย่างแน่นอน! พอรถจอดให้คุณแม่และลูกชายลงที่หน้าสถานีตำรวจ ผมก็คว้าเป้ลงตาม คนขับเตือนว่ายังไม่ถึงท่ารถ ผมบอกว่าจะไปเฮือนพักที่อยู่ข้างหน้านี้ แบกเป้เดินถึงเฮือนพักไทลื้อ ผมเล่าให้คุณป้าแม้วว่าได้ไปถึงเมืองลองแล้ว แต่ไม่มีรถไปเชียงกก จึงได้กลับมาเมืองสิง…
วันนี้ผมบันทึกว่า…
จ่ายค่าที่พัก ๔๐,๐๐๐ กีบ ได้ห้องใหม่หมายเลข 204 คุณป้าบอกว่าท่อน้ำร้อนสีขาว น้ำเย็นสีฟ้า เปิดผสมกันเหมือนเดิม ในห้องมีผ้าห่มวางไว้ให้แล้ว อาบน้ำอุ่น…เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนพักผ่อน ห้องข้าง ๆ มีฝรั่งพัก ๓ คน หญิง ๒ ชาย ๑ คนหนึ่งเป็นหวัด สั่งขี้มูกฟืด ๆ คุยกันเสียงดัง เปิดเพลงอีกต่างหาก…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น