๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๖ ๗ โมงเช้า…ผมพาเจ้าแรดออกจากห้องพัก นำถุงขยะไปทิ้งลงตะกร้า เอากุญแจไปคืนที่เค้าเตอร์ แล้วเดินออกจากเฮือนพักไทลื้อ
หมอกลงหนา! ผมหยุดตรงสี่แยกถ่ายรูปพิพิธภัณฑ์ชนเผ่าไว้ ๑ บาน…
หันหลังกลับไปถ่ายภาพ “Old French Building” ไว้ ก่อนก้าวเดินต่อไป…
ถึงสี่แยกไปสถานีขนส่ง…
ยังมีเวลา… ผมเดินตรงไปก่อน อยากเห็นบรรยากาศยามเช้า เพื่อ “ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ” อย่างแท้จริง…
สองแถวสงบนิ่งอยู่ด้านข้าง…
มีรถไปหลวงน้ำทาเที่ยวแรกจอดอยู่…
หนาวไม่หนาว…ดูได้จากภาพนี้!!
ต้องรอนานทีเดียวกว่าเจ้าหน้าที่จะมาเปิดบ่อนขายปี้ ผมไม่ต้องถามอีกเช่นเคย จ่ายตังค์ ๓๐ พันพร้อมบอก “ซื่อวิไซ”…
กำหนดออกคือ ๙ โมงเช้า แต่ก็ไม่หวังหรอกว่ารถจะออกตรงเวลา…
ชายวัยกลางคนที่กำลังยิ้มหวานเป็นคนเมืองหล้า เดินทางมากับหนุ่มจีนอีก ๒ คนเพื่อเยี่ยมญาติที่เมืองลอง เราสื่อสารกันได้ด้วยภาษาลาว…
ซื้อตั๋วได้แล้วก็ขึ้นนั่งรอบนรถ….
ผมบันทึกไว้ว่า…
รถไปเมืองลองวิ่งเข้ามาจอด เข้าไปสอบถามให้แน่ใจก่อน OK…เป็นรถแบบเดียวกับที่เคยนั่งจากอุดมไชยไปเดียนเบียนฟู ขึ้นนั่งรอบนรถ เอาเป้วางไว้ข้างหน้า หยิบสมุดออกมาบันทึกได้ง่าย…
๙.๓๐ น. รถยังไม่ออก โทรทัศน์ข้างล่างเปิดช่องเมืองไทย ได้ยินเสียงพูดไทยดังชัดเจน ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นช่องอะไร (ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว) หญิงอ้วนคุยกับคุณยายที่นั่งข้างหน้า บอกว่ามีคนกินยาลดกรดในกระเพาะแล้วไม่กินน้ำ เพราะเข้าใจผิดว่ากินน้ำแล้วจะทำให้ฤทธิ์ยาอ่อนลง ปรากฏว่าลมตีขึ้น จุกแน่นจนเสียชีวิต…
๙.๓๘ น. รถยังไม่ออก อากาศหนาวเย็น เห็น sticker หน้ารถเขียนว่า “Every step counts when you trek in Luang Namtha, Laos” แดดเริ่มออก ความอบอุ่นเข้ามาสัมผัส ลงรถไปถ่ายภาพอีก ๔-๕ บานแล้วกลับขึ้นนั่งตามเดิม หญิงแม้วที่อยู่ด้านขวามือกินส้มแล้วโยนเปลือกทิ้งเกลื่อน
๙.๕๐ น. คนขับทำท่าจะเข้าประจำที่แล้ว ผู้โดยสารขึ้นนั่งเต็ม คนขายตั๋วขึ้นมาตรวจตั๋ว คนที่ยังไม่มีตั๋วก็ซื้อได้เลย เรียบร้อยแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่ารถจะออก หนุ่มจีนที่นั่งอยู่ข้างหน้าหันมาชะโงกดูคนไทยเขียนหนังสือไทยด้วยความสนใจ กลิ่นบุหรี่อบอวนอยู่ในรถ หญิงอ้วนส่งเสียงดัง ๆ บอกให้รถออก แต่ล้อก็ยังไม่หมุน…
หญิงที่กำลังจะไปเชียงกกนั่งอยู่เบาะสอง ติดกับประตู…
ผมไม่รู้สึกร้อนรน ระหว่างนั่งรอก็นำโทรศัพท์ออกมาเปิดอ่านข้อมูลที่พักในเมืองลองและศึกษาเส้นทางไปเชียงกก…
๑๐ โมง…. รถออกแล้วครับ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น