ตาแก่เมืองรถม้าปั่นจักยานมาถึงป้อม-ประตูเชียงแสน ถ่ายรูปเจ้า Coyote ไว้หน่อย...
Memory Card ของเจ้า Sony เต็มตั้งแต่ผมออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงพยาบาล ต้องลบภาพบางภาพที่ไม่จำเป็นออก เพื่อให้มีเนื้อที่ไว้เก็บภาพอีกหน่อย!
มีคนบอกว่าถ้าไปเชียงแสนแล้วไม่ได้ไปวัดป่าสักก็เท่ากับไปไม่ถึงเชียงแสน ผมไปถึงที่นั่นในขณะที่พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ในขณะุที่เนื้อที่ใน Memory Card ก็เหลือนิดเดียว!!
กดชัตเตอร์ได้ไม่กี่ครั้ง เมมโมรี่การ์ดก็เต็มอีก! ผมสัญญากับตัวเองว่าจะต้องกลับมาเยี่ยมชมและบันทึกภาพอย่างเต็มที่อีกครั้งในวันข้างหน้า การมาเยือนเชียงแสนแค่ครั้งสองครั้งนั้นถือว่าน้อยไปเสียแล้วสำหรับผม…
ขี่จักรยานจากวัดป่าสักมาตามถนนพหลโยธิน ผ่านสี่แยกตรงไปรษณีย์ไปหน่อยนึง ทางด้านซ้ายก็พบกับทางเข้า “วัดล้านทอง” หรือ “วัดพระเจ้าล้านทอง” (บ้างก็เรียก “ล้านตอง”) เป็นวัดเก่าซึ่งสร้างราว พ.ศ. ๒๐๓๒ โดยพระยาศรีรชฎเงินกอง พระโอรสของพระเจ้าติโลกราชกษัตริย์เชียงใหม่ “เสาหลักเมือง” ก็อยู่ในวัดนี้…
พระอุโบสถเป็นที่ประดิษฐาน “พระเจ้าล้านทอง” พระพุทธรูปสำริดหนัก ๑,๒๐๐ กิโลกรัม ประตูโบสถ์ปิดสนิทแล้ว เหลือแต่ยาม ๔ เท้านอนเฝ้าอยู่ด้านหน้า!!
เสียดายจริง ๆ memory กล้องหมด เก็บภาพในวัดพระเจ้าล้านทองไม่ได้อีก จวนมืดแล้วด้วย…ผมต้องรีบไปสำรวจท่ารถสองแถวที่จะไปเชียงของ เพื่อว่าพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก ขี่จักรยานไปจนถึงสามแยก… เลี้ยวขวาแล้วปั่นต่อไปอีกไม่ไกล เห็นรถสองแถวสีฟ้าจอดอยู่คันนึง เข้าไปสอบถามคนขับแล้วได้ความว่ารถออกจากเชียงแสนประมาณ ๘ โมงกว่า ๆ ระยะทางกว่า ๕๐ กิโลเมตร…ผู้โดยสารที่จะไปเชียงของจะต้องไปต่อรถที่ “บ้านหาดบ้าย”
ก่อนหน้านั้นผมวางแผนว่าจะปั่นจากเชียงแสนไปเชียงของ โดยตั้งใจจะแวะเที่ยว “บ้านแซว” และพักค้างคืนที่โฮมสเตย์ วันรุ่งขึ้นถึงค่อยปั่นต่อไปยังเชียงของ มีเหตุผลที่ทำให้ผมเลิกล้มความคิดที่จะปั่นจักรยานไปเชียงของ คือ ๑) รถจักรยานพับไม่อยู่ในสภาพสมบูรณ์พอที่จะใช้เดินทางเลียบลำโขงซึ่งมีทั้งขึ้นและลงเขา เสียง “แก๊ก ๆ” ที่ดังขณะรถวิ่งทำให้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ (สังเกตเห็นความอ่อนแอของเจ้า Coyote ได้จากการปั่นไปสามเหลี่ยมทองคำ) ๒) ผมได้โทรศัพท์สอบถามเกี่ยวกับ Homestay บ้านแซว พบว่าจากทางหลวงจะต้องปั่นเข้าไปอีกประมาณ ๑๐ กิโลเมตร แค่เหตุผล ๒ ข้อก็ตัดสินใจได้ว่าควรนำจักรยานใส่กระเป๋าแล้วนั่งรถสองแถวไปเชียงของ ได้ข้อมูลเรียบร้อยแล้ว...ยังเหลือฟิล์ม เอ้ย…เหลือเมมโมรี่อีกนิดหน่อย ขอบันทึกภาพบรรยากาศที่ผู้คนกำลังนั่งกินอาหารอยู่ริมแม่น้ำโขงอย่างมีความสุขเอาไว้อวดเพื่อน ๆ ซะหน่อย
มองเห็นฝั่งลาวอยู่ไม่ไกล….
มีการซ้อมพายเรือด้วย คงเตรียมตัวไว้แข่งขันในช่วงสงกรานต์นี้แหละ…
Memory หมดจริง ๆ คราวนี้ ผมเก็บกล้องเข้ากระเป๋า(กุงเกง) แล้วพาเจ้า Coyote เพื่อนยากกลับที่พักโดยไม่รีรอ!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น