ไปเที่ยวที่ไหน ถ้าเห็นตลาดเป็นไม่ได้...ผมจะต้องเข้าไปสำรวจด้วยความอยากรู้อยากเห็น อย่างภาพเก่า ๒ บานที่นำมาโพสต์เนี่ย ถ่ายเมื่อ ๓๐ กว่าปีก่อน เป็นตลาด (ตอนเย็น) ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ในบังกลาเทศ...
เมืองพินอูลวินมีตลาดใหญ่ที่เรียกว่า central market อยู่กลางใจเมืองเลย ไม่ไกลจากหอนาฬิกา...
ถ่ายรูปหอนาฬิกาเสร็จ ผมก็ออกเดินไปตามถนนด้านซ้ายมือโดยไม่ต้องอาศัยแผนที่ คิดว่าเมืองเล็ก ๆ อย่างนี้ ผมน่าจะไม่หลง หรือถ้าหลงก็คงหาทางกลับได้ไม่ยาก...
Central market มีร้านรวงมากมาย ขายสินค้าสารพัดอย่าง กระทาชายเมืองรถม้าลำปางเดินเที่ยวซะเพลินเลย....
ภาพแอบถ่ายทั้งนั้นแหละ ทำได้ง่ายเพราะอาศัยความเป็นเสือปืนไว ไม่รีรอให้เหยื่อรู้ตัว!
แต่ผมสนใจในส่วนที่เป็น "ตลาดสด" มากกว่า นั่นไง...ผลไม้วางแบกะดิน นั่งขายกันกลางถนนเลยเชียว!
พินอูลวินเป็นเมืองเลื่องชื่อในเรื่องของพืชผลการเกษตร...ใครก็รู้!
แค่เห็นผัก ผลไม้ และดอกไม้นานา...ผมก็รู้ได้ถึงภูมิอากาศที่อำนวย และผืนดินอันอุดมสมบูรณ์ของเมืองนี้!!
ผมเคยอ่านเรื่องสวนสตรอว์เบอร์รี่เมืองพินอูลวิน เห็นบอกว่าปลูกง่ายและปลูกกันเยอะ ใน wikipedia ก็มีรูปสวนสตรอว์เบอร์รี่ของชาวบ้าน ผมขออนุญาตนำมาลงไว้ด้วยดังนี้...
 |
| ภาพสวนสตรอว์เบอรรี่ในพินอูลวิน : ที่มา - wikipedia (ขอขอบคุณ) |
สตรอว์เบอรรี่สด ๆ ถูกใส่ในถ้วยจักสาน (คนเจียงใหม่ฮ้องว่า "ก๋อก") วางเรียงไว้ในกล่องโฟม ผมถามแม่ค้าว่าขายยังไง เธอยกนิ้ว ๕ นิ้ว ตามด้วย ๑ นิ้ว แล้วบอกว่า "วันทาวซั่น" สื่อความหมายว่า ๕ ถ้วย ๑,๐๐๐ จ๊าด
เอาก็เอา...ผมควักเงิน ๑,๐๐๐ จ๊าดออกจ่าย แม่ค้าเทสตรอว์เบอร์รี่ ๕ ถ้วยลงในถุงก๊อบแก๊บแล้วยื่นให้ ผมยกขึ้นดม ได้กลิ่นหอมของผลไม้เมืองหนาวเข้าจมูก อยากจะร้องเพลงของ John Denver ที่ว่า "I'll taste your strawberries, I'll drink your sweet wine. A million tomorrows shall all pass away. ‘Ere I forget all the joy that is mine, Today....." แต่ไม่กล้า!
เพลิดเพลินเจริญใจอยู่ที่ตลาดอีกพัก จากนั้นก็เดินกลับไปยังหอนาฬิกา ตรงหัวถนนเจอ Jeffy กำลังนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์ของเขา...ผมเข้าไปทักทาย ถามว่าสตรอว์เบอรรี่เนี่ยกินได้เลยหรือเปล่า? มีสารเคมีมั้ย? Jeff บอกว่า "กินได้เล้ย" พูดแล้วก็หยิบสตรอว์เบอร์รี่โยนเข้าปากให้ดู
ผมทำตาม! หยิบสตรอว์เบอร์รี่ใส่ปากเคี้ยว...แล้วอมยิ้ม!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น