สวมหมวกปกปิดใบหน้ามิดชิดชนิดแสงแดดไม่มีโอกาสได้สัมผัสผิวสาว…ช่างก่อสร้างหญิงกำลังทำงานเฉกเช่นบุรุษ ผมคิดว่าเรือนร่างซึ่งแอบซ่อนอยู่ภายในกางเกงรัดรูปและเสื้อแขนยาวอาจทำให้ศิลปินเอกอย่างปาโบล ปีกัสโซ (Pablo Picasso) ถึงกับตาค้างก็ว่าได้!!!
มีการก่อสร้างอาคารหลายแห่ง ความเจริญกำลังโอบกอดบ้านห้วยทรายโดยปิดบังดวงตาเจ้าเล่ห์เอาไว้ หากวันใดสะพานมิตรภาพไทยลาวแห่งที่ ๔ เปิดใช้… เสน่ห์ของสาวน้อยห้วยทรายคงจะสิ้นไป!
ผมเจอป้าย “ผัดไท” อีกแล้ว คิดว่าตอนเย็น ๆ แดดร่มลมตก…คงจะเปิดขาย
ไทยกับลาว…มีแค่ลำน้ำโขงขวางกั้นอยู่!
ถ้าเป็นผู้มีอำนาจ…ก็อยากจะระงับการก่อสร้างริมฝั่งโขงทั้งหมด!
เขยกเท้าจนถึงทางสามแยก…ผมก็สิ้นสุดความปรารถนาที่จะเดินต่อ!
เท้าพองจนก้าวเดินต่อไม่ได้ ผมจะต้องกลับไปที่บริษัททัวร์เพื่อขึ้นรถไปสถานีขนส่งบ้านห้วยทราย! ไม้บรรทัดใน google บอกว่าเส้นทางที่ผมจะต้องย่ำต๊อกมีระยะประมาณ ๑.๕ กิโลเมตร ซึ่งจัดว่าไม่ไกล…หากเท้าไม่เจ็บ! ผมหยุดยืนอยู่ริมถนน…รู้สึกเคว้งคว้าง แค่ขยับเท้าก็เจ็บแปลบขึ้นมาถึงตาตุ่ม!!
แล้วผมจะเอาชนะเจ้าระยะทางกิโลเมตรครึ่งได้อย่างไร?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น