หากถามว่าจาก “บ้านฝ้ายเกสต์เฮ้าส์” เดินแบกเป้ไปลงเรือที่ท่าเรือบั๊ค
ไกลมั้ย? หนักมั้ย? เหนื่อยมั้ย? ผมขอตอบว่า “ไม่ไกล ไม่หนัก
และไม่เหนื่อย”
แต่สิ่งที่ดูเหมือนว่าจะเริ่มก่อตัว เป็นปัญหาใหญ่ให้กับการเดินของผม นั่นคือ “รองเท้า” ที่สวมใส่อยู่นั่นเอง!
รองเท้าผลิตในอิตาลีที่อาจารย์ราเชนทร์ให้มานั้น ใส่แล้วคับไปหน่อย ผมคิดว่าถ้าทนใส่ไปอีกซักระยะเดี๋ยวก็ดีเอง แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น! หนังแท้ขยายตัวได้น้อยมาก ยิ่งเดิน…เท้าผมก็ยิ่งระบม!!
พอเลี้ยวขวา… เดินลงไปยังอาคาร ตม. ของไทย ผมเริ่มเดินไม่ถนัดแล้ว!
ต้องอดทนครับ เดินไปจนถึงอาคาร Passport Control “ขาออก” ของไทย ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายมือ ตรงข้ามกับ “ขาเข้า” ที่เห็นในภาพ…
ไม่เห็นมีคนยืนเข้าคิวเลย สบายมั่ก ๆ! คราวที่แล้วผมเห็นมีบัตรวางไว้ให้ที่เคาเตอร์ สามารถหยิบไปกรอกได้เลย แต่วันนี้ไม่ยักมี ผมต้องไปขอจากเจ้าหน้าที่…
บัตรขาออกและขาเข้าอยู่คู่กัน เพื่อน ๆ กรอกรายละเอียดลงไปนะครับ ใช้ตัวพิมพ์ ค่อย ๆ เขียนก็ได้ (อย่าให้ผิดเหมือนผม อิอิ)
ออกจาก ตม. ผมแบกเป้ เดินเลี้ยวซ้าย ตรงไปตามทางที่เห็นนั่น…
ไม่ลืมแวะซื้อตั๋วเรือก่อน…
จากนั้นก็เดินไปที่เรือ…
ลงเรือเรียบร้อยแล้ว ขอถ่ายภาพฝั่งไทยเอาไว้อีกหน่อย…
เห็น backpacker ฝรั่งหลายคนมาลงเรืออีกลำ…
เห็นมั้ยครับ? ถ้าเราข้ามโขงตอนสาย ก็ไม่ต้องเข้าคิวยาวที่ด่านและแย่งกันลงเรือ…
คนขับเรือก็ไม่เร่งรีบ มีเวลาให้ผมได้เก็บภาพไว้อีกหลายบาน…
การเดินทางข้ามโขงใช้เวลาไม่นาน….
จวนถึงฝั่งลาวแล้วครับ…
ในที่สุดหัวเรือก็เกยฝั่ง ผมก้าวลงเป็นคนสุดท้าย รู้สึกเจ็บแป๊ป ๆ ที่ปลายเท้า! งั่ม ๆ “รองเท้ากัด” เป็นเรื่องที่น่ากลัวจริง ๆ สำหรับนักแบกเป้สูงวัยจากลำปางเช่นผม!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น