เช้าวันที่ ๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๕ ตื่นแล้วยังไม่รีบลุกจากที่นอน! ที่นี่เค้าเปิด Free Wifi ให้ใช้ around the clock หุหุ… อะไรจะมีความสุขเท่ากับการนอนเขียนบล็อกอยู่บนที่นอนอันอ่อนนุ่มในเมืองหลวงพระบาง!
อาหารเช้าวันนี้ก็หนีไม่พ้น muesli ของโปรดและกาแฟร้อน ก่อนกลับเข้าห้อง…เจอคุณชิมิ (ผู้ดูแลโฮสเทล) เค้าขอเก็บเงินค่ารถไปน้ำตกกวางสี ๗๐,๐๐๐ กีบ (๒๘๐ บาท) พร้อมกับแจ้งว่าจะมีคนไทยไปด้วยอีก ๑ คน เวลา ๑๑.๓๐ น. รถตู้ก็มาจอดรับที่หน้า hostel หนุ่มไทยที่ไปด้วยดูท่าทางทะมัดทะแมง เค้าเรียกผมว่า “คุณลุง”
รถแวะรับผู้โดยสารตามจุดต่าง ๆ แล้ววิ่งไปถนนริมโขง รับหมวยอีก ๒ คนขึ้นมานั่งด้านหน้า!! ผมได้ยินสองสาวคุยกันด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกัน ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นอเมริกันชน!
รถวิ่งออกจากตัวเมือง ไปตามเส้นทางสู่น้ำตกกวางสี….
เพื่อนร่วมทางของผมเพลิดเพลินอยู่กับการถ่ายภาพข้างทาง กล้องของเขาดีกว่าของผมเยอะ…
เห็นเค้าบอกว่าระยะทางประมาณ ๒๐ หลัก พอถึงจุดหมาย คนขับก็นำรถเข้าจอดบนลานกว้าง…
ผู้โดยสารทั้งหมดลงจากรถ คนขับบอกว่าให้กลับมาขึ้นรถเวลาบ่าย ๓ โมง ได้เวลาที่หนุ่มสาว ๑๐ คนและชายแก่อีก ๑ คนจะออกเดินเที่ยว ผมรู้ตัวว่าตัวเองเชื่องช้า…รีบชิงบอกเพื่อนร่วม hostel ว่าไม่ต้องรอ ให้ลุยไปข้างหน้าก่อนเล้ย!
ต้องเสียค่าผ่านประตูคนละ ๒๐,๐๐๐ กีบ….
ใช้เงินไทยก็ได้ ผมให้ใบ ๕๐ ไป ๒ ใบได้ทอนมา ๒๐ บาท…
“ตาด” ภาษาลาวหมายถึง “น้ำตก” ป้ายต้อนรับสู่น้ำตกกวางสีมีรูปหมีน่ารักยืนอยู่ด้วย ว้าว…ที่นี่มีหมีให้ดูด้วย!
เดินเข้าไปอีกหน่อย… ผมก็เจอหมีหลายตัวยืนอยู่อย่างสงบ!!!
ไม่เห็นมีใครกลัวกันเลย!! มันคงไม่ดุ! อิอิ
มีตู้รับบริจาคซะด้วย…
เพื่อน ๆ ไปดูหมีด้วยกันเด้อ!
นั่นไง… มีหมีอยู่ไม่กี่ตัวเอง! ดูท่าทางมันคงจะเบื่อหน้าผู้คนที่มายืนดูอยู่ไม่น้อย
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น