วันศุกร์ที่ 12 เมษายน พ.ศ. 2556

FB Trip – จากลำปางไปเชียงแสน


๑.๔๐ น…. เจ้าเมล์เขียวที่ผมรอก็มาถึง ผมนำกระเป๋าใส่จักรยานพับไปวางให้เค้าติด tag แล้วนำเข้าเก็บไว้ใต้ท้องรถ!


การใช้กระเป๋าใส่จักรยานพับ… ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย  มันกินเนื้อที่ก็ไม่มากนัก น้ำหนักก็ไม่มากเกิน!!  ผมเฝ้าดูจนแน่ใจว่าเจ้า Coyote ได้ที่อยู่ของมันเรียบร้อยดีแล้ว ก็ขึ้นรถเพื่อหาที่นั่งให้ตัวเอง  พนักงานน่ารักของ Green Bus  พาผมไปยังที่นั่ง 7A  ข้าง ๆ ผมเห็นเด็กสาวพร้อมโทรศัพท์มือถือ เลยไปอีกหน่อยก็เป็นสาววัยซะรุ่นพร้อมโทรศัพท์มือถือ บนเบาะหน้าก็เป็นเด็กหนุ่มพร้อม note book และ smart phone ขนาด 5″   โอ…ชีวิต! ทั้งรถเนี่ย  น่าจะมีตาแก่จากเมืองรถม้าเพียงคนเดียว ที่ยังคงใช้ note book (สมุดจดบันทึกอย่างที่เห็น) และเขียนไปรษณียบัตรแทนอีเมลหรือพูดคุยทาง facebook!!


รถวิ่งออกจากสถานีขนส่งลำปางเวลา ๑๑.๕๐ น. ไปตามทางหลวงสายลำปาง – งาว  ถึงบ้านเป๊าะเวลาบ่ายโมง   นั่งติดหน้าต่างด้านซ้ายมือทำให้ผมสามารถจับภาพและเห็นอะไรสวย ๆ งาม ๆ ได้มากกว่าคนที่มัวแต่นั่งหลับ หรือจ้องจับอยู่แต่หน้าจอโทรศัพท์   ผมเห็นป้ายบอกว่าอีก ๕๖ กิโลเมตรถึงพะเยา  ๑๔๘ กิโลเมตรถึงเชียงราย


้เวลา ๑๓.๕๐ น. รถถึงสถานีขนส่งพะเยา มีผู้โดยสารคนลงประมาณสิบกว่าคน  ไม่เหมือนรถไปเชียงของ รถคันนี้ไม่ประกาศว่าจะจอดกี่นาที มีแต่รอยยิ้มระรื่นจากพนักงานหญิง!


ไม่ยอมลงจากรถ…ผมนั่งเขียนไปรษณียบัตรไปเรื่อย ๆ จนรถออกวิ่งต่อ…


๑๔.๔๕ น. รถอยู่ห่างจากอำเภอพานประมาณ ๒๖ กิโลเมตร บ่าย ๓ โมงครึ่งถึง “แม่ลาว”  แล้วเข้าสถานีขนส่งเชียงรายในเวลา ๑๕.๔๕ น. มีผู้โดยสารลงหลายคน!!


ที่เชียงราย มีสถานีขนส่ง ๒ แห่งซึ่งรถไปจอดให้ผู้โดยสารลง  ในที่สุดบนรถก็เหลือผู้โดยวารแค่ ๔ คน….


๑๖.๑๕ น. รถออกจากสถานีขนส่งเชียงราย มุ่งสู่อำเภอแม่จัน ผมนึกถึงเพื่อนคนที่ผมเรียกว่า Mother Moon เห็นบอกว่าจะส่งผมไปเมืองสิง แต่วันนี้ไม่เห็นหน้า! ห้าโมงเย็น รถหยุดที่ด่านอำเภอแม่จัน มีตำรวจขึ้นมาบนรถ แต่ก็ไม่ได้เข้ามาสอบถามอะไร สิ่งที่ผมฉุกคิดคือ ถ้าเค้าจะแกล้งใส่ยาบ้าไว้ในกระเป๋าจักรยานก็คงทำได้ (ในยุคที่ตำรวจเป็นใหญ่ในแผ่นดิน)  ชีวิตทั้งชีวิตของคนบริสุทธิ์มีสิทธิืถูกทำลายได้โดยง่าย ผมน่าจะหา pad lock ตัวเล็ก ๆ ไว้ล็อคกระเป๋าที่เก็บไว้ไกลตา

ที่แม่จัน ผมเห็นฝรั่ง…เอ๊ย คนไทยผมทองลงจากรถ!  (คำเตือน – การย้อมผมอาจก่อให้เกิดมะเร็งเด้อ…คนไทยผมดำนั่นแหละดีแล้ว)


แล้วผู้โดยสารอีกคนก็ลงจากรถ…


โห…ผีหลอก!!    รถทั้งคัน… มีผมนั่งอยู่คนเดียว  อีก ๓๔ กิโลเมตรก็จะถึงจุดหมายปลายทางที่อำเภอเชียงแสน


ห้าโมงกว่าจริง ๆ ด้วย….เจ้าเมล์เขียววิ่งไปจอดที่หน้าบริษัท (ตรงกากบาท)  พนักงานหญิงบอกผมว่าถึงแล้ว!


ผมลงจากรถ ขอรับกระเป๋าซึ่งอยู่ใต้ท้องรถ แล้วเดินหิ้วนำไปวางไว้ที่หน้าอาคารพาณิชย์ ใกล้ ๆ บริษัทรถเมล์เขียว มีชายคนหนึ่งนั่งมองดูผมนำจักรยานออกมาประกอบ  เค้าบอกว่าเข้าท่าดี!   ใช้เวลาไม่นาน…ผมประกอบจักรยานเสร็จ พับกระเป๋าแล้วม้วน นำเข้าเก็บไว้ในเป้ พร้อมแล้วสำหรับการปั่นจักรยานหาที่พัก!

จวน ๖ โมงเย็น…ท้องฟ้าเริ่มมืด   ผมต้องแข่งกับเวลา (อีกแล้ว)

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น