Boarding Pass หายอีก! ผมค้นหาทั่วตัว ไม่ว่าในกระเป๋าเสื้อจิงโจ้ กระเป๋ากางเกง หรือสมุดบันทึก ก็ยังไม่เจอ! เหลืออยู่วิธีเดียว…ผมคุกเข่าลงกับพื้นแล้วมองเข้าไปใต้เก้าอี้ นั่นไง…เจ้ากระดาษบาง ๆ แผ่นนั้น มันนอนหลบอยู่ คงดีใจที่ทำให้ผมต้องวุ่นวายได้ถึงสองครั้งสองครา ผมคว้าหมับ เอามาวางไว้บนเก้าอี้ จับถ่ายรูปซะเลย…อยากหายดีนัก!
ได้เวลาเดินหน้าต่อ….
สองเท้าก้าวเดิน…ในที่สุดผมก็เห็นป้าย Passengers Only อยู่ข้างหน้า ตรงนั้นคงเป็นจุดที่ผู้โดยสารรอขึ้นเครื่อง!
ไม่ต้องร้องเพลง “สุขาอยู่หนใด”…ผมเห็นแล้ว เดินตรงเข้าไปสำรวจข้างในทันที
“take a leak” ไว้หน่อยเพื่อเป็นประสบการณ์ จากนั้นก็ไปนั่งรวมกับผู้โดยสารเที่ยวบิน FD 270…
บริเวณผืนพรมตรงนี้เป็นที่พักผู้โดยสาร Air Asia ทั้งหมด มันถูกแบ่งออกเป็นล็อก ๆ สำหรับแต่ละเที่ยวบิน มีเก้าอี้นั่งหันหน้าไปยังเค้าน์เตอร์ซึ่งมีบอร์ดบอกให้ทราบถึงเที่ยวบินและปลายทาง ยังไม่ได้เวลา… จึงยังไม่มีสาวชุดแดงมาปรากฏโฉม!
ผมเลือกนั่งเก้าอี้แถวหน้าซึ่งมี ๒ สาวนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมคิดว่าคงเป็นนักท่องเที่ยวไทยที่กำลังจะไปพม่า ปกติแล้วจะไม่มีใครอยากพูดจากับผม แต่สาวคนสวมเสื้อยีนส์หันมาคุยด้วย พูดได้ชัดเจนทั้งไทยลาว…เธอบอกว่าชื่อ “น้องมิน” เป็นคนพม่า มีสามีเป็นคนไทย กำลังจะกลับไปเยี่ยมบ้าน สาวอีกคนก็พม่าเช่นกัน เวลาพูดกันผมเห็นใช้ภาษาไทย ฟังแล้วไม่รู้เลยว่าเป็นคนพม่า!!
น้องมินถามผมว่าจากมัณฑะเลย์แล้วจะไปไหน? ผมตอบว่า “มิตจีนา” เธอบอกว่าเสียดายจัง ถ้ายังไม่มีจุดหมายก็อยากจะชวนไปเที่ยวที่บ้านซึ่งอยู่ห่างจากมัณฑะเลย์ประมาณ ๖๐ กิโลเมตร เป็นเมืองที่ชื่อว่า “จ๊อกแม”
เว็บ go-myanmar.com ได้เขียนถึง “จ๊อกแม” ว่า…
Kyaukme (pronounced chalk-may) is a quiet market town which is all too often overlooked, located on the road and rail routes between Mandalay and Lashio. However, it is certainly worth a visit, with some fine colonial-era buildings, a busy local market, and numerous trekking options in the nearby hills.
“จ๊อกแม” อยู่ในรัฐฉานตอนเหนือ ในไทยวิกิพีเดียอธิบายว่า…
” รัฐฉาน” ในอดีตกาลมีชื่อเรียกว่า “ไต” หรือที่เรียกกันว่า “เมิงไต” ในสำเนียงไต หรือ “เมืองไต” ในสำเนียงไทย มีประชากรหลายชนชาติและอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข โดยมีชนชาติไทยใหญ่อาศัยอยู่มากที่สุด เมืองไตเคยมีเอกราชในการปกครองตนเองมาเป็นเวลาหลายพันปี ก่อนที่อังกฤษจะขยายอิทธิพลเข้ามาถึง…
มิน่าเล่าน้องมินถึงพูดภาษาไทยจนฟังไม่ออกเลยว่าเป็นคนพม่า…
ช่างเป็นคนมีน้ำใจดีเหลือเกิน เธอให้เบอร์โทรที่บ้านไว้ บอกด้วยว่าก่อนที่ผมจะขึ้นรถ ให้โทรศัพท์ไปบอกก่อน…จะได้ไปรอรับที่ท่ารถ
ผมจดชื่อ “จ๊อกแม” และเบอร์โทรศัพท์บ้านน้องมินไว้ในสมุด คิดไว้ในใจว่า ถ้ามีเวลาอาจได้ไปเยือน “จ๊อกแม” เมืองไตที่พูดจากันรู้เรื่อง
คุยกับน้องมินได้พักใหญ่…ผมก็ได้ยินเสียงประกาศให้ผู้โดยสารเที่ยวบิน FD 270 ขึ้นเครื่อง!
ลาก่อนสาวจ๊อกแมผู้เปี่ยมน้ำใจ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น